Lezersrecensie
'Ik ben anders, net als jij.'
Rosie hartje Jack is een hartverwarmend verhaal over vechten voor de vrijheden die we als vanzelfsprekend aannemen: onafhankelijkheid, acceptatie en liefde. Het gaat over een 16-jarig meisje met het syndroom van Down dat boven haar beperking uitstijgt en het verdient om gehoord te worden. Om met haar woorden te spreken: 'Waarom is het anders? Is het omdat ik downsyndroom heb? Ik ben niet downsyndroom. Ik ben Rose.'
Als Rosie en Jack elkaar kwijtraken, doet Rosie alles om de jongen die de zon in haar hoofd laat schijnen te vinden. Zelfs wegrennen van huis. Zelfs Londen doorkruisen om naar Brighton te reizen, ook al sneeuwt het en rijden er bijna geen treinen. Zelfs als mensen denken dat een meisje zoals Rosie zich nooit in haar eentje zal kunnen redden. Tijdens haar reis naar Jack maakt Rosie van alles mee. Ze ontmoet mensen die haar helpen, maar ook mensen die een oordeel over haar hebben en mensen die zelfs misbruik van haar maken. Dit laatste krijgt naar mijn mening iets teveel body en leidt af van waar het daadwerkelijk om gaat. Desondanks heb ik genoten van dit boek, sterker nog: het heeft mij geraakt. Het maakt pijnlijk duidelijk waar de knelpunten zitten in ons streven naar een inclusieve maatschappij en hoe moeilijk het kan zijn voor mensen die ‘anders’ zijn om hier deel van uit te maken en zich geaccepteerd te voelen. De kracht van dit verhaal zit hem in het feit dat je als lezer bewust wordt van de complexiteit van onze taal, onze emoties en hoe wij ons gedragen in allerlei alledaagse situaties. Je leest hierover vanuit het perspectief van Rosie, een meisje dat heel primair vanuit de goedheid van zichzelf en de ander de wereld bekijkt en benadert. Mel Darbon heeft Rosie een stem gegeven en de schrijfstijl is hierop afgestemd: ' Ze kunnen je niet wegsturen, Jack. We hebben ons nodig. Ik stop jouw boos, Jack. En jij maakt mij sterk. Jij maakt mij Rosie.'
Rosie en Jack worden in al hun onschuld en naïviteit zo krachtig neergezet dat het onvermijdelijk is met ze mee te leven en empathie voor ze te voelen. Ze maken een enorme ontwikkeling door en dat geldt ook voor de ouders van Rosie, die stappen zetten om haar los te laten. Ik heb het boek dichtgeslagen met de gedachte dat de wereld een stuk mooier is als we allemaal een beetje op Rosie en Jack zouden lijken.
Als Rosie en Jack elkaar kwijtraken, doet Rosie alles om de jongen die de zon in haar hoofd laat schijnen te vinden. Zelfs wegrennen van huis. Zelfs Londen doorkruisen om naar Brighton te reizen, ook al sneeuwt het en rijden er bijna geen treinen. Zelfs als mensen denken dat een meisje zoals Rosie zich nooit in haar eentje zal kunnen redden. Tijdens haar reis naar Jack maakt Rosie van alles mee. Ze ontmoet mensen die haar helpen, maar ook mensen die een oordeel over haar hebben en mensen die zelfs misbruik van haar maken. Dit laatste krijgt naar mijn mening iets teveel body en leidt af van waar het daadwerkelijk om gaat. Desondanks heb ik genoten van dit boek, sterker nog: het heeft mij geraakt. Het maakt pijnlijk duidelijk waar de knelpunten zitten in ons streven naar een inclusieve maatschappij en hoe moeilijk het kan zijn voor mensen die ‘anders’ zijn om hier deel van uit te maken en zich geaccepteerd te voelen. De kracht van dit verhaal zit hem in het feit dat je als lezer bewust wordt van de complexiteit van onze taal, onze emoties en hoe wij ons gedragen in allerlei alledaagse situaties. Je leest hierover vanuit het perspectief van Rosie, een meisje dat heel primair vanuit de goedheid van zichzelf en de ander de wereld bekijkt en benadert. Mel Darbon heeft Rosie een stem gegeven en de schrijfstijl is hierop afgestemd: ' Ze kunnen je niet wegsturen, Jack. We hebben ons nodig. Ik stop jouw boos, Jack. En jij maakt mij sterk. Jij maakt mij Rosie.'
Rosie en Jack worden in al hun onschuld en naïviteit zo krachtig neergezet dat het onvermijdelijk is met ze mee te leven en empathie voor ze te voelen. Ze maken een enorme ontwikkeling door en dat geldt ook voor de ouders van Rosie, die stappen zetten om haar los te laten. Ik heb het boek dichtgeslagen met de gedachte dat de wereld een stuk mooier is als we allemaal een beetje op Rosie en Jack zouden lijken.
1
Reageer op deze recensie