De boekenclub gaat ondergronds

‘De ondergrondse boekenclub’ van Annie Lyons, staat op Hebban als Feelgood. Voor mij is het meer dan dat. Het las meer als historische roman, dan wel oorlogsroman. Bij feelgood weet ik vooraf eigenlijk wel wie met wie gaat eindigen, en dat is hier niet aan de orde.

Lyons vertelt haar verhaal in drie delen, waarom weet ik niet zeker, maar voor mij staan die voor 1. het einde van de tussentijd tussen de twee wereldoorlogen (en dus wederom angst voor een nieuwe oorlog), 2. de 2e Wereld Oorlog en 3. de start van de wederopbouw.

Voor Gertie, de hoofdpersoon in dit boek, kwam het als volgt terug: 1. Opbouwen, met Harry, van hun leven en de boekwinkel, maar ook de kinderloosheid en rouw daarom, en rouw om haar man. Ze ging bij de pakken neerzitten. 2. De duisternis, maar wél een gevlucht kind in huis genomen, waar ze voor kan gaan zorgen (die ook nog eens van boeken houdt), het verlies van andere dierbaren, maar dapper doorgaan en het in haar kracht komen staan. Tot slot 3. De berusting in haar leven. En nog iets, maar dan geef ik het plot weg.

De titel gaf aan dat het over een ondergrondse boekenclub zou gaan, dat was slechts een deel van het verhaal. Vooral gaat het over de mensen, hoe mensen kunnen veranderen en wat boeken in hun levens betekenen. Dat ondergrondse zette mij ook op het verkeerde been, omdat ik in eerste instantie verwachtte dat het over iets illegaals zou gaan. Het speelt zich af in Londen en daar speelde dat ten tijde van WOII niet. Het ging over het schuilen in een schuilkelder, waar de mensen en de boeken hun verhalen bleven vertellen.

Het boek heeft mij nieuwe dingen geleerd over Groot Brittanië tijdens WOII (vandaar historische roman), maar vooral vind ik het een boek dat gaat over vriendschap, verlies, doorzettingsvermogen en kracht.

Het boek roept om een tweede en derde deel, waarin andere markante persoonlijkheden (Hedy en Charles) hun eigen verhaal kunnen vertellen. Die boeken zou ik dan zeker ook gaan lezen!