Veel verhaal in weinig woorden

Waarom vierhonderd bladzijden vullen als het met honderd ook kan, moet Clare Mackintosh gedacht hebben. De auteur, die furore maakte met onder andere Mea culpa en Ik zie jou, heeft zichzelf uitgedaagd. Voor de thriller De donor had ze maar een kleine honderd pagina’s nodig.

Hoewel het verhaal heel compact is, weet Mackintosh toch veel te vertellen. Het begint allemaal gezapig: de veertienjarige Meg heeft kanker overwonnen toen ze klein was, maar daardoor had ze een nieuw hart nodig. Dat kreeg ze van een anonieme donor. Als haar verhaal in de krant verschijnt, zoekt de moeder van de donor contact met de familie. Moeder Lizzie laat haar hart spreken en stemt toe in een ontmoeting. Het duurt niet lang voor ze haar vergissing inziet.

Een korte inhoudsbeschrijving als deze en een kort verhaal op zich laten niet veel ruimte voor speculatie. Zonder iets te verklappen weet elke aandachtige lezer meteen dat Karen Edwards waarschijnlijk niet veel goeds in de zin heeft. Dat weet Mackintosh ook, maar toch slaagt ze erin een verrassend verhaal te vertellen. Niet alles komt als een even grote verrassing, maar toch is de ontknoping zeker niet onder de maat. Elke zelfingenomen lezer die denkt al lang te weten hoe de vork in de steel zit, moet zijn mening toch lichtjes herzien. Bovendien wordt de spanning zo subtiel opgebouwd dat je het boek uit hebt voor je goed en wel door hebt wat er allemaal gebeurt.

Honderd pagina’s geeft weinig plaats voor diepe karakterschetsen en beeldende beschrijvingen. Dat neemt niet weg dat de personages toch voelbaar aanwezig zijn. De focus ligt vooral bij Lizzy, de moeder van Meg. Zij is Karen Edwards en vooral haar zoon immens dankbaar voor het hart dat haar dochter een nieuwe kans op leven gaf. Ze weet hoe verschrikkelijk het voor Karen moet zijn om zonder haar zoon verder te leven. Bovenal blijft ze echter de moeder van Meg. Ze voelt zich aan de kant gezet als haar dochter een innige band krijgt met Karen en voelt de dreiging voordat die voor de rest van de wereld zichtbaar is. Door dit vertelstandpunt krijgt de lezer ook nooit echt sympathie voor Karen. Knap hoe de auteur erin slaagt om de lezer op die manier te sturen.

Verschillende thrillerauteurs gooien er af en toe eens een ‘dunnetje’ tussen. Denk maar aan M.J. Arlidge of Karin Slaughter. In sommige gevallen levert dit mooi materiaal op dat perfect als tussendoortje kan dienen. Zo ook De donor. Het boek is vooral heel toegankelijk en duidelijk van structuur. Niet helemaal onvoorspelbaar, maar toch nog verrassend. Ook de personages zijn voldoende gekleurd. Clare Mackintosh is er in geslaagd om met weinig woorden een behoorlijk verhaal neer te zetten.