Knap debuut met een subtiele spanningsopbouw

“Nu is er alleen de plotselinge, beklemmende angst om vast te zitten in dit onbekende huis, samen met mijn man, zeven dagen lang, waarvan elk uur voelt als een potentiële landmijn waar we op onze tenen omheen moeten lopen, en om alles te moeten vermijden wat kan leiden tot het ineenstorten van de nog steeds fragiele wapenstilstand die we gedurende de afgelopen twee jaar hebben weten te handhaven.”

Mei 2015. Caroline en Francis kiezen niet voor een exotische bestemming om op vakantie te gaan, maar komen via een huizenruil in Chiswick terecht. Ze kozen bewust voor een weekje vakantie zonder veel rompslomp, in de hoop hun relatie weer op de rails te krijgen. De eerste kennismaking met het huis geeft hen echter geen wow-gevoel en kleine voorvallen zorgen ervoor dat Caroline zich er steeds minder op haar gemak gaat voelen.

2013. Als er een prototype bestond van een ontwrichte relatie, dan zouden Caroline en Francis zeker aanspraak kunnen maken op die titel. Hij verliest zich steeds meer in zijn pillenverslaving en merkt nauwelijks nog op wat er om hem heen gebeurt. Caroline verliest zich dan weer in een affaire met een collega, verscheurt door de apathie van haar man en de vrouw die ze wordt onder invloed van haar minnaar.

De huizenruil van Rebecca Fleet is heel gestructureerd opgebouwd. Cursieve stukjes tekst zijn voorbehouden voor degene die tijdelijk in de flat van Francis en Caroline woont. Het wordt al snel duidelijk dat de huizenruil niet toevallig tot stand gekomen is en dat degene die nu in Leeds logeert een heel eigen agenda heeft.

Daarna volgt telkens een hoofdstuk ‘Weg’, dat zich afspeelt in 2015. Caroline is hier telkens verteller van dienst en het bijzondere eraan is, dat ze zich tot Carl, haar minnaar richt. Dit voelt in het begin een beetje bevreemdend aan, maar toont wel goed de twijfels waarmee ze kampt en de manier waarop ze met de breuk omgaat.

Tot slot is er ook het verhaal uit 2013. Die hoofdstukken krijgen telkens ‘Thuis’ als leidraad en worden ofwel vanuit het standpunt van Caroline, ofwel van Francis verteld. Dit maakt het voor de lezer interessant, want op die manier wordt ook het personage van Francis iets meer uitgediept, hoewel dit nog altijd tot een minimum beperkt blijft. Het is wel heel duidelijk dat dit verhaal vooral het verhaal van Caroline is en dat zorgt ervoor dat de andere personages allemaal wat op de achtergrond blijven. Je volgt haar beleving, haar gedachten, haar psyche en hebt soms het raden naar de motieven van andere personages, die nochtans ook een belangrijke rol spelen in het verhaal.

Anderzijds zorgt dit (bijna) eenzijdige verhaal ervoor dat de sfeer heel beklemmend is. Mondjesmaat kom je te weten wat er allemaal speelt. De spanning wordt heel subtiel opgebouwd en is verdeeld over verschillende thema’s. Het is griezelig te bedenken dat een wildvreemde in je huis zomaar zijn zin kan doen. Er zijn de kleine triggers die ervoor zorgen dat de haren op  Carolines armen meerdere keren rechtop gaan staan. Er is de ijzige sfeer in het huwelijk, die je de keel dichtknijpt. Wie houdt dit in godsnaam zo lang vol? Er is de alles verterende passie die Caroline nog meer aan haar huwelijk doet twijfelen. Vooral die subtiele spanningsopbouw zorgt ervoor dat door blijft lezen. Het feit dat de vaart er hier en daar uitgaat door de beschrijvingen van de passionele verhouding, wordt hiermee ruimschoots gecompenseerd.

Rebecca Fleet kan nog groeien in wat ze doet, maar zette met De huizenruil alvast een knap debuut op haar naam.