Naar de letter van de wet

Juryleden spreken altijd tot de verbeelding. Ze vormen niet zelden het onderwerp van een thriller. Heel vaak worden ze dan door een malafide maffiabaas onder druk gezet. Dat een jurylid ook uit zichzelf dwars kan liggen, bewijst Graham Moore in De laatste stem.

Nog meer dan een thriller is De laatste stem een rechtbankdrama. Heeft de Afro-Amerikaanse leraar Bobby Nock de steenrijke Jessica Silver ontvoerd en vermoord? Dat is de vraag waarop een twaalfkoppige jury het antwoord moet formuleren. Maya Seale is aanvankelijk de enige die er niet van overtuigd is dat zijn schuld voldoende bewezen is. Het heeft heel wat voeten in de aarde om haar collega-juryleden daar ook van te overtuigen. Tien jaar later is de intensiteit waarmee de juryleden toen te maken hadden, nog altijd niet verwerkt. Op een reünie naar aanleiding van een geplande Netflix-documentaire, komt Maya oog in oog te staan met haar grootste tegenstander van toen: Rick Leonard. Als diezelfde Rick later op de avond dood in haar hotelkamer aangetroffen wordt, is Maya uiteraard verdachte nummer één.

Maya, die ondertussen zelf een begenadigd advocate is, wordt bijgestaan door haar collega’s om de waarheid achter Ricks dood te achterhalen. Tussenin schakelt Moore telkens terug naar het verleden, om het verhaal van alle juryleden in de kijker te zetten. Heden en verleden vloeien feilloos in elkaar over. Nergens komt deze opbouw gekunsteld over. Door een kijkje te nemen in het verleden, komt het heden ook in een nieuw licht te staan. Dat kom je als lezer bijna gelijktijdig met Maya te weten.

Vooral sterk is de vasthoudendheid van Maya. Haar overtuiging om Nock vrij te spreken komt enkel en alleen voort uit haar rechtvaardigheidsgevoel en haar rotsvaste geloof in het recht. Zolang niet onomstotelijk bewezen kan worden dat iemand iets verkeerd heeft gedaan, moet hij het voordeel van de twijfel krijgen. Dat is niet alleen zo tijdens het proces, maar daar richt ze als het ware haar hele leven naar in. Ook als advocate blijft ethiek haar voornaamste prioriteit. Het maakt haar kwetsbaar, maar het maakt haar ook tot een sterke vrouw.

Maya ziet de rechtbank vanuit elke invalshoek: eerst als jurylid, later als advocate en ten slotte als beklaagde. Telkens opnieuw trekt ze haar lessen en komt ze er sterker uit. Je moet wel bewondering hebben voor die vrouw. Het is altijd leuk om als lezer sympathie te voelen voor het hoofdpersonage. Het spel dat aanklager en verdediger spelen, kennen we uit rechtbankseries. Wat er echter achter de schermen gebeurt, daar hebben we veel minder zicht op. Vooral de kijk op de redeneringen die advocaten volgen om een beklaagde vrij te krijgen en de wetten waaraan ook zij zich moeten houden, is verrijkend.

Graham Moore weet met De laatste stem een mooie mix te creëren van een spannend misdaadverhaal, een rechtbankdrama en een liefdesverhaal. Vooral de krachtige uitwerking van de personages en de geraffineerde opbouw van het verhaal nemen de lezer op sleeptouw tussen de mazen van de wet. Moore kent duidelijk het klappen van de zweep en schreef een rechtbankthriller naar de letter van de wet.