Volgens vast recept

Hoewel inspecteur Charlie Lager eigenlijk in Stockholm woont en werkt, komt ze telkens weer in haar geboorteplaats Gullspång terecht. Ook nu moet ze weer een vermissingszaak oplossen en ook nu weer kan die niet losgekoppeld worden van haar verleden. Wil auteur Lina Bengtsdotter te gretig vasthouden aan haar concept?

De man die een vreemde was is het derde deel in de reeks rond Charlie Lager. Bianca Cornelissen verzorgde dit keer de vertaling. Dit deel is afzonderlijk van de vorige delen te lezen, maar door de vele verwijzingen naar het verleden van Charlie wordt de lezer toch getriggerd ook de vorige boeken te lezen. Misschien mis je zelfs sommige lagen als je dat nog niet deed. Typisch voor De vrouw die terug moest en De kinderen die het bos in gingen, was de mooie balans tussen de vermissingszaak die zich aandiende en de verwevenheid van Charlies verleden met het verhaal. Hierdoor werd Charlie Lager een personage van wie haar verleden onlosmakelijk met haar huidige daden verweven was. In De man die een vreemde was wilde de auteur op hetzelfde elan verdergaan en dat is haar niet helemaal gelukt. De manier waarop haar moeilijke jeugd een rol speelt, is nog geloofwaardig. De manier waarop het dorpje Gullspång weer in beeld komt, is een beetje gekunsteld.

Om de focus niet alleen op de vermissingszaak te leggen, maar ook Charlies struggles aan bod te laten komen, laat Bengtsdotter haar wakker worden met een black-out. Hoewel die sporadisch nog eens in het verhaal genoemd wordt, blijft hij niet genoeg hangen of is hij niet belangrijk genoeg om echt spanning aan het verhaal en het personage toe te voegen. Het evenwicht tussen de uitwerking van de hoofdpersonages en de rest van het verhaal loopt een beetje spaak.

Gelukkig is de vermissingszaak wel goed opgebouwd. De verdwijning van de negen maanden oude Beatrice lijkt een onoplosbaar raadsel. Al snel komen enkele verdachten in beeld, maar bewijzen zijn moeilijk te vinden. Charlie voelt aan alles dat niemand het achterste van zijn tong laat zien, zelfs de ouders niet. Dat maakt het voor haar frustrerend en voor de lezer intrigerend.

Een tweede verhaallijn maakt het allemaal nog een beetje mysterieuzer. Wie is Sara, het meisje dat in de jeugdinstelling Rödminnet samen met haar vriendin Lo oude brieven van vorige bewoonsters leest? Wat is haar aandeel in het verhaal en hoe zullen die twee lijnen met elkaar vervlochten worden? Hoe verder Sara’s verhaal en dat van Lo vorderen, hoe vreselijker ze worden. Ook hier komt het thema van een getroubleerde jeugd weer gruwelijk mooi in beeld.

Dat de auteur het verhaal van Rödminnet niet alleen nodig heeft om ongelukkige jongeren op te voeren, maakt veel goed. De uiteindelijke samenloop van de twee verhaallijnen zorgt voor een sterke plot en een originele ontknoping.

Razendspannend is De man die een vreemde was niet en wie na deel twee benieuwd was hoe het Charlie verder zou vergaan, zal waarschijnlijk op zijn honger blijven zitten. Het is wel een goed geconstrueerd misdaadverhaal dat je alleen omwille van het mysterie toch snel wil uitlezen.