Speurtocht met een griezelkantje

Na Thora, Huldar en Freyja vond de IJslandse Yrsa Sigurdardottir het tijd voor een standalone. En niet alleen dat: het was ook eens tijd voor iets helemaal anders. Zelfs een vleugje bovennatuurlijk mysterie wordt niet geschuwd in De prooi. Willemien Werkman zorgde ervoor dat we dit mysterieuze verhaal in het Nederlands kunnen lezen.

Drie verhalen vormen de uitvalsbasis. Een zoekteam wordt eropuit gestuurd om vier vermiste wandelaars te zoeken. Het duurt niet lang voor ze een eerste lichaam vinden. Vreemd genoeg is het slachtoffer naakt en ligt het niet zo ver van de hut die de nodige beschutting kon bieden. De vondst van meer slachtoffers roept steeds meer vragen op.

Op het radarstation in Stokknes begint Hjörvar ondertussen te twijfelen aan zijn geestelijke gezondheid. Onverklaarbare telefoontjes, de komst van een kat en een vreemde verschijning in de nacht veranderen de plot in een griezelverhaal. Het duurt even vooral je als lezer de link kan leggen tussen dit personage en de andere verhaallijnen. Ook dat verhoogt de suspense.

De derde verhaallijn voert de lezer een week terug in de tijd. Waarom vertrok een viertal uit de hoofdstad quasi onvoorbereid op een tocht door een sneeuwstorm? Hoewel je zou vermoeden dat deze hoofdstukken veel verduidelijken, is het tegenovergestelde waar. Wat het viertal beleeft, roept nog meer vragen op.

Het is even wennen om alle personages te plaatsen en de draad vast te houden. De gevoelens en gedachten worden wel uitgebreid beschreven, maar toch is het niet gemakkelijk om echt goed mee te voelen. De mannen die de tocht door de sneeuw aanvangen zijn echte macho’s. Hun vrouwen – of toch zeker Dröfn – zijn dan weer bange wezels die uiteindelijk toch gedwongen worden hun mannetje te staan. Ook Johanna, die deel uitmaakt van het zoekteam, kan je niet echt een sterke persoonlijkheid noemen. Iets meer gelaagdheid in de personages zou fijn geweest zijn.

De setting daarentegen is zo levensecht beschreven dat je de gure IJslandse wind in je neus en oren voelt bijten. Het desolate landschap en de kleine gemeenschap zorgen voor een bijzondere sfeer. Voor een groepje stadsmensen is het besneeuwde binnenland een onverwachte vijand, waar veel mensen zich in zullen herkennen. Daardoor is de omgeving eigenlijk het best uitgewerkte personage.

De barre weersomstandigheden, de korte dagen, de eenzame omgeving … het vraagt bijna om een extra dimensie. Die probeert Sigurdardottir erin te brengen door enkele bovennatuurlijke elementen aan het verhaal toe te voegen. Alleen voegen die niet écht iets toe. Ze zorgen voor wat losse eindjes, waarvan er sommige moeten dienen om de drie verhaallijnen aan elkaar te binden. Veel meer dan hier en daar een extra huivering levert dit helaas niet op.

Wie de krakjes in de plot naast zich neer kan leggen en zin heeft in een spannend verhaal, komt zeker aan zijn trekken. In haar typische vlotte stijl weet de auteur de vaart erin te houden. Neem het dipje ergens middenin als een IJslandse sneeuwheuvel en je skiet zo naar een verrassende ontknoping.
Soms moet je kiezen: schrijf ik een thriller of een griezelverhaal? De sterren zijn vooral te danken aan de setting en de sfeer.