Hallucinant

Dit is het derde boek met inspecteur Katz en onderzoekjournaliste Ida De Morsain in de hoofdrol. In de vorige besteedde Gerrit Barendrecht al uitgebreid aandacht aan het schetsen van zijn hoofdpersonages. Hierdoor kan hij zich in dit derde deel helemaal focussen op de gruwelijke dader van al even gruwelijke misdaden.

Het lijkt erop dat Ida De Morsain na een tripje naar Londen Jack the Ripper meegebracht heeft naar Amsterdam. Er worden een aantal macabere moorden gepleegd. Doordat Ida in de Engelse hoofdstad uitgebreid onderzoek gedaan heeft naar de ongrijpbare seriemoordenaar, herkent ze zijn signatuur. Bovendien vreest ze ook te weten waarom de Ripper zijn jachtgebied verlegd heeft. Of gaat het om een copycat?

Het onderzoek houdt de hele stad in een wurggreep en niet in het minst inspecteur Katz. Hij lijdt duidelijk aan PTSS, een syndroom dat op dat moment nog niet bekend was. Hij zoekt zijn heil bij een psychiater en probeert koste wat het kost zijn verstand niet te verliezen. De lugubere moorden en de rellen die in de stad dreigen uit te breken, zijn een ware beproeving voor zijn geestelijke gezondheid.

Ondertussen kent Barendrecht zijn hoofdpersonages goed genoeg om hun relatie los te laten. Het blijft een boeiende en niet alledaagse combinatie, maar dat hoeft ondertussen niet meer uitgelegd te worden. Daardoor is er meer aandacht voor de twee als individu. Vooral Katz’ strijd met zijn demonen uit het verleden komt heel voelbaar uit de verf. Dat levert mooie en soms werkelijk hallucinante scènes op.

Jack the Ripper is waarschijnlijk de meest tot de verbeelding sprekende seriemoordenaar aller tijden. Aangezien hij nooit gevat werd, biedt dit mooie perspectieven voor het betere horrorverhaal. Barendrecht weet het verhaal heel geloofwaardig te verweven in zijn geliefde negentiende-eeuwse Amsterdam. De sfeer die hij eerst in het Londense Whitechapel oproept, neemt hij naadloos mee naar het werkterrein van Katz en De Morsain. Hij slaagt er bovendien in om nieuwe aspecten uit die tijd te belichten. Denk bijvoorbeeld aan de angst van het volk, die zich uit in een grote aversie tegen de machthebbers. Het oproer dat de auteur beschrijft, plaats de lezer als het ware zelf achter de barricades. Hetzelfde geldt voor de geestelijke gezondheidszorg. Onwetendheid, onkunde en wetenschappelijke experimenten waren aan de orde van de dag. De beschrijving van het Buitengasthuis is zo levensecht dat je als lezer moet vrezen voor je mentale gezondheid.

De spanning zit dus in alle aspecten van het verhaal verweven. De korte hoofdstukken en het wisselend perspectief versterken dit nog. Ook de moordenaar krijgt zijn eigen perspectief en de voorkennis die de lezer hierdoor opbouwt, doet soms naar adem happen. Gelukkig zit er ook voldoende humor in het verhaal. Die is vooral te vinden in de vinnige en realistische dialogen. De schrijfstijl is nog vlotter dan in De Russische connectie. Geen enkele belemmering dus om het boek in één ruk uit te lezen.

Met voorgangers De Parijse connectie en De Russische connectie bewees Gerrit Barendrecht dat hij geloofwaardige, doorleefde en vooral nagelbijtend spannende historische thrillers kan schrijven. Met De Ripper connectie zet hij zichzelf definitief op de kaart.