Een luchtig tussendoortje

De spoken van Brugge is het derde deel in de reeks 'Het dolle detectivewerk van Magritte en Georgette'. In dit boek – uit het Frans vertaald door Petra Van Caneghem – onderzoekt het kunstenaarsechtpaar een moord en gaan ze op zoek naar een verdwenen schilderij van de schilder zelf.

Het is vroeg in de ochtend als de poetsvrouw van de familie Magritte helemaal overstuur aanbelt. De vrouw struikelde letterlijk over het lijk van buurman Charles Bogaert. Als de politie en het drietal in het huis aankomen, is er echter geen lijk te bespeuren en ook het schilderij van Magritte Le principe du plaisir is verdwenen. Vooral dat laatste feit brengt hen naar Brugge, waar het antwoord op de ene vraag meteen een nieuw raadsel oproept.

De Belgische auteur en regisseur Nadine Monfils heeft Georgette Magritte naar eigen zeggen ooit ontmoet. De Magritte en zijn kennissen die ze in het boek neerzet zijn echter het resultaat van langdurig en zorgvuldig onderzoek. En dat merk je (helaas) ook. Het boek leest eerder als een kunstencyclopedie dan als een detective. De vele voetnoten zijn niet bevorderlijk voor het doorleesplezier en soms lijkt het erop dat Monfils eerder bezig is haar kennis te etaleren dan werkelijk een verhaal te vertellen.

Wie de voetnoten aan zich voorbij laat gaan, krijgt een combinatie van cosy crime en slapstick. Als het de bedoeling van Monfils is om het detectivegenre op de korrel te nemen, dan doet ze dat met verve. Ze schuwt geen clichés en toevallige ontmoetingen zetten de speurders netjes op het juiste spoor. De humor die ze rondstrooit, doet denken aan de stomme films die helemaal binnen de tijdgeest passen. Vooral het excentrieke karakter van René in contrast met de nuchtere Georgette zorgt voor het nodige vuurwerk. Zijn snedige antwoorden en norse houding verplichten zijn echtgenote om overal brandjes te blussen en zalf te smeren. Naast het echtpaar komen nog tal van kleurrijke figuren om de hoek kijken. De taferelen die zich bij de familie Rodenbach afspelen, de manier waarop René tegen zijn schoonmaakster aankijkt (en omgekeerd) – het is allemaal net een beetje over the top. En dat maakt het grappig.

De setting van het vroeg twintigste-eeuwse Brugge met zijn smalle straatjes, gezellige kroegen en restaurants, rijke burgers in contrast met de gewone man zorgt voor extra sfeer. Het echtpaar is dan misschien wel voor werk in het Venetië van het noorden, maar ze laten zich ook het toeristenleven welgevallen. Op die manier neemt Monfils haar lezer mee op citytrip naar deze middeleeuwse parel. Hoewel je soms het idee een toeristische gids te lezen van je af moet zetten, zorgt de filmische manier van schrijven toch vooral voor de nodige sfeerschepping. Enige minpunt in de schrijfstijl is het veelvuldige gebruik van verkleinwoorden. Een lezer die daar constant mee geconfronteerd wordt, zou dit een verkleutering van het verhaal kunnen vinden en dat is jammer.

Het is moeilijk een label te kleven op De spoken van Brugge. Is het cosy crime? Een klassiek detectiveverhaal? Een komedie? Een halve biografie verstopt in fictie? Eigenlijk is het van alles een beetje. Een spannende thriller is het in elk geval niet, maar dat pretendeert het ook niet te zijn. Misschien valt het nog het best te omschrijven als een luchtig tussendoortje.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een mysterieus boek' en 'Lees een jong boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.