De (menselijke) natuur als personage

Beeld je even in: een ondoordringbare wildernis vol verraderlijke ravijnen. Het weer kan in een paar minuten omslaan van een stralende zomerdag in een ijsstorm. De rimboe zit vol akelige geluiden en gevaarlijke dieren. The Great Western Tiers in Tasmanië vormen met deze eigenschappen de ideale basis voor een griezelverhaal. Kyle Perry groeide op in deze omgeving en situeert er zijn debuutthriller De vermiste meisjes. De Nederlandse vertaling werd verzorgd door Angelique Verheijen.

Het land, dat oorspronkelijk aan de aboriginals toebehoorde, kent een rijke verzameling volksverhalen. Toen dertig jaar geleden vijf schoolmeisjes verdwenen, werd het verhaal van de Hongerige Man in het leven geroepen. De geschiedenis herhaalt zich als tijdens een schooluitstap opnieuw vier meisjes verdwijnen.

Het onderzoek dat volgt, wordt vanuit verschillende perspectieven beschreven. We volgen Murphy, de vader van een van de verdwenen meisjes en in eerste instantie een hoofdverdachte. Dan is er nog Eliza Ellis, een lerares die tijdens de trip aangevallen werd en zich verantwoordelijk voelt voor de verdwijning. Al snel wordt duidelijk dat ze niet het achterste van haar tong laat zien. Tot slot worden inspecteur Con Badenhorst en zijn partner Gabriella Pakinga belast met het onderzoek. Naast deze personages die hun stem verlenen aan het verhaal, passeren ook een hele reeks andere namen de revue. Het is – vooral in het begin – even het hoofd erbij houden. Zeker aangezien zowat elk personage een geheim met zich meedraagt of een dubbele agenda lijkt te hebben.

Aan suspense dus geen gebrek in De vermiste meisjes. Op een paar storende herhalingen na kent dit boek dan ook een goed opgebouwde spanningslijn. De inwoners van Limestone Creek zijn gehard door het leven en zorgen voor de nodige conflicten. Het korte lontje van Murphy en de demonen die Con Badenhorst met zich meezeult dragen daar hun steentje toe bij. Het mysterie van de Hongerige Man hangt in de lucht en of je er nu in gelooft of niet: er gebeuren vreemde dingen.

Kyle Perry is zelf jeugdwerker. Hij werkt in een afkickkliniek voor jongeren met drugs- en drankproblemen. Hij weet dus waarover hij schrijft: zowel als hij in het hoofd van de jongeren kruipt als bij de beschrijving van de drugsscene in de Tasmaanse bush. Daardoor krijg je niet alleen een mooi beeld van de natuur waarin hij zelf opgroeide, maar kan hij het zich ook permitteren om enkele hete hangijzers in het verhaal te verwerken: social media, drugs, corruptie, de onmacht van sommige volwassenen om de jeugd te begrijpen en op de juiste manier te begeleiden. Om nog maar te zwijgen van volwassenen die hun status op een of andere manier misbruiken. Al deze thema’s passen wonderwel binnen de (verdorven) sfeer die in het stadje hangt en geen enkel van deze onderwerpen is daardoor overbodig.

Dit debuut heeft dus voldoende elementen om een razendspannende thriller te worden. Toch wringt het hier en daar nog een beetje. Sommige verhaallijnen worden even aangehaald, maar ze bieden geen meerwaarde. Perry zit ongetwijfeld nog met heel veel verhalen in zijn hoofd. Het gevaar zit er alleen in om ze allemaal in dat eerste boek al te willen aankaarten.

Dat neemt niet weg dat deze auteur een fijn spel speelt tussen mens en natuur, met de menselijke natuur als bepalende factor. Daar werkt het verhaal ook mooi naartoe. Dat maakt van De vermiste meisjes een veelbelovende debuut, maar met een groeimarge.