Sublieme plotwendingen

Sinds hij in 2006 debuteerde met De therapie, mag Sebastian Fitzek zichzelf de Duitse koning van de psychothriller noemen. Wie eerder al iets van deze auteur las, weet dat hij graag een loopje neemt met zijn lezers. Ook in De weg naar huis, dat door Lucienne Pruijs vertaald werd, is dat het geval.

Als je in Duitsland ’s avonds alleen naar huis wandelt en je voelt je niet echt op je gemak, dan kan je gebruikmaken van de Heimwegtelefon. Dat gegeven heeft Fitzek lichtjes aangepast om hoofdpersonages Klara en Jules met elkaar te verbinden. Klara is degene die per ongeluk de ‘terugwegtelefoon’ belt en daardoor Jules aan de lijn krijgt. In de uren die volgen zal Jules via de telefoon een inkijkje krijgen in het onwaarschijnlijke leven van Klara. Ze beweert het volgende slachtoffer te worden van een seriemoordenaar.

Het is moeilijk veel over het verhaal te vertellen omdat Fitzek de lezer voortdurend verrast. Het verhaal vertellen zou dus afbreuk doen aan het leesplezier dat dit boek te bieden heeft. Het staat bol van de cliffhangers en onverwachte wendingen. De plot zit zo subliem in elkaar dat het één grote ‘mindfuck’ is.

De rode draad die door het hele boek loopt, is huiselijk geweld. De man van Klara heeft niet alleen losse handjes, maar hij deelt zijn vrouw ook graag met andere geweldenaars. Die scènes zijn behoorlijk expliciet en je kan je afvragen of dat echt nodig is. Soms kan suggestie dezelfde heftige beelden oproepen. Fitzek schrikt er in ieder geval niet voor terug de smerige kanten van de maatschappij bloot te leggen en regelrechte sadisten ten tonele te voeren.

Je zou van minder paranoïde worden. Zelfs de lezer ontsnapt er na een tijdje niet meer aan. Is Klara omwille van haar psychische verleden wel een betrouwbare verteller? En wat gebeurt er ondertussen allemaal in het huis van Jules? Wat is de rol van zijn vader en waarom belt hij die op om mee te luisteren? Wie vertelt de waarheid en wie liegt? Wie is te vertrouwen en kunnen de personages eigenlijk zichzelf nog wel vertrouwen? In een bloederige wedloop van een paar uur stijgt de spanning tot een climax om u tegen te zeggen.

En dan houdt het op. Omwille van die allesomvattende spanning hobbel je eerst over enkele onwaarschijnlijkheden heen, maar dan vindt Fitzek het toch nodig om die te verantwoorden. Na de climax volgt helaas de anticlimax. Het verhaal kabbelt nog even verder om alle losse eindjes op te lossen. Na de sprint die je als lezer doorheen het verhaal getrokken hebt, zou je liever in je eentje staan uithijgen dan nog een hele uitleg over je heen te laten gaan. Hierdoor ga je wel weer nadenken over de dingen die je eerst met de mantel der liefde wilde bedekken. Fitzek schiet zichzelf hier een beetje in de voet. De weg naar huis is een echte psychothriller die de lezer van de ene verrassing in de andere laat tuimelen. De ijzersterke plot wordt helaas een beetje teniet gedaan door het ‘uitleggerige’ einde.