Slordig

Kies een superster die net gestorven is. Lees een aantal interviews in The Times, de Daily Telegraph,The Sun en vooral de Mirror, bekijk een aantal keer de autobiografie George Michael: A Different Story, maak er een redelijke samenvatting van, geef uit zo kort mogelijk na de dood van die superster en je kan zeggen dat je een biografie geschreven hebt. Het lijkt erop dat dit de werkwijze geweest is van Emily Herbert voor George Michael: zijn leven 1963-2016.

Het eerste hoofdstuk zet al meteen de toon. In een onsamenhangend geheel wordt een opsomming gegeven van reacties op de dood van George Michael, om dan te verspringen naar voorbeelden van zijn gulheid, tussenin een paar faits divers te vertellen die in het boek nog talloze keren herhaald zullen worden en te eindigen met enkele verwarrende familierelaties. Chaotisch is het woord dat het beste bij dit eerste hoofdstuk past.

Wat volgt is wel (redelijk) chronologisch opgebouwd, maar ook hier weer worden bepaalde feiten eindeloos herhaald. Careless Whisper, een van de vroege successen van George Michael, wordt onterecht tot een status vergeven die ver boven de rest van zijn werk uitstijgt. Men zou bijna vermoeden dat Emily Herbert zelf heel fijne herinneringen overhoudt aan dit lied. Een ander voorbeeld is het feit dat Andrew Ridgeley zijn leven lang een heel bijzondere band met George Michael gehad heeft en nefast was voor diens carrière. Daar twijfelt geen mens aan. Maar daarom moet dat nog niet te pas en vooral te onpas herhaald worden. En zo kunnen nog verschillende voorbeelden aangehaald worden.

Helemaal te bont wordt het als de videoclip van The Edge Of Heaven beschreven wordt. “Zoals hij daar zat, in een witte kamer, geheel in het wit gekleed en weemoedig zingend, was het onmogelijk te doorgronden waar George werkelijk aan dacht.” Wie het repertoire van Wham! en George Michael een klein beetje kent, weet onmiddellijk dat dit niet de videoclip is van The Edge of Heaven, maar van A Different Corner, een lied waarnaar de auteur twee bladzijden eerder verwezen had.

En dat zijn alleen nog maar inhoudelijke aspecten. Het boek staat ook vol fout geconstrueerde zinnen. Het kan in elk boek eens voorkomen dat een woord per ongeluk herhaald wordt in een zin (“George maakte er geen geheim van dat hij veel hij rookte”), maar als dat in bijna elk hoofdstuk wel een keer het geval is, wordt het vervelend.

Van een biografie mag een lezer toch net iets meer verwachten. Bovendien, als je dan toch zoveel bronnen gebruikt, is het gebruikelijk die achteraan in het boek nog eens mooi op te lijsten. Dergelijke bronvermelding ontbreekt hier helemaal. Alle bronnen worden in de doorlopende tekst vermeld, zonder voetnoten of duidelijke verwijzing naar datum of uitgave.

Slordig. Dat is het sleutelwoord voor deze biografie, die als enige meerwaarde heeft dat je iets meer over George Michael te weten komt als je zijn doen en laten nog niet zo goed volgde. Voor een fan is dit ongetwijfeld een afknapper. Het lijkt een boek dat zo snel mogelijk gepubliceerd moest worden, zonder degelijke research, zonder grondig na te lezen en zonder hoge kwaliteitseisen. Het doet de artiest George Michael geen eer aan.