Psychologisch detectiveverhaal vol powervrouwen

Powervrouwen. Karin Slaughter heeft er een patent op. Hoewel het boek Gespleten al in 2018 verscheen, was het vooral aan de Netflix-serie Pieces of Her te danken dat de wereld kennismaakte met Laura Oliver en haar dochter Andrea. Die laatste maakt wel een evolutie door, maar komt naar Slaughter-normen allesbehalve stoer over. Daar kon de queen of crime het blijkbaar niet bij laten, want in Gewetenloos voert ze een heel andere Andrea op. Ineke Lenting stond opnieuw in voor de vertaling.

Drie jaar na de woelige gebeurtenissen uit Gespleten studeert Andrea Oliver af als US Marshall. Meteen wordt ze naar Longbill Beach gestuurd om er een rechter te beschermen die doodsbedreigingen ontvangt. Dat is echter niet het enige wat Andrea in het ingeslapen stadje gaat doen. Ze is vastbesloten te achterhalen wat er veertig jaar geleden gebeurde met Emily Vaughn, de dochter van de rechter die onder mysterieuze omstandigheden om het leven kwam.

Meteen al in de proloog laat Slaughter een heleboel verdachten op de lezer los. Iedereen die Emily op die noodlottige avond spreekt, heeft wel een reden om haar uit de weg te ruimen. Eens Andrea in het verleden van al die mensen duikt, is niemand nog onschuldig. Voor je het weet zit je halverwege het verhaal en ben je helemaal opgeslokt door de immoraliteit en de schone schijn van Longbill Beach. Elk huisje heeft zijn kruisje en in dit stadje staat elk kruisje gelijk aan een geheim. Hoe meer deuren geopend worden, hoe meer smerige details naar buiten stromen. Slaughter opent alle registers om haar favoriete thema’s aan bod te laten komen: mishandeling, huiselijk geweld, drank, drugs en sektevorming. Of hoe een paar rotte appels een hele stad van binnenuit kunnen bederven, zelfs na veertig jaar.

Voor wie Gespleten niet gelezen heeft of de serie niet zag, is het in het begin even zwoegen op Andrea. Haar verleden is onlosmakelijk met het verhaal verbonden en dat maakt het moeilijk als je dat verleden niet kent. Daarom is Gewetenloos ook niet echt een standalone, maar eerder een vervolg. Wie zich toch de moeite getroost om Andrea op die manier te leren kennen, wordt voor zijn doorzettingsvermogen beloond. Zeker naar het einde toe maakt dit hoofdpersonage een enorme evolutie door.

Het verhaal van Andrea wordt af en toe onderbroken door dat van Emily. Die hoofdstukken die zich in 1982 afspelen geven een mooi beeld van de tijdgeest van de jaren tachtig. Wie ongewenst zwanger geraakte, werd een paria, ongeacht hoe die zwangerschap tot stand gekomen was. Emily heeft het dan ook knap lastig om zich staande te houden in dit vijandige klimaat. Zelfs thuis kan ze op weinig begrip rekenen. De moeder-dochterrelatie speelt ook in deze hoofdstukken een belangrijke rol.

Wie de gruwelen verwacht had waar Karin Slaughter een patent op lijkt te hebben, blijft een beetje op zijn honger zitten. Dit boek moet het veel meer hebben van psychologische terreur dan van beestachtige slachtpartijen. Voor de een is dit een verademing, voor de ander misschien een afknapper. Waar de auteur anders heel expliciet is in haar beschrijvingen, gaat ze nu veel suggestiever te werk. In een poging geen spoilers vrij te geven kan toch gezegd worden dat Andrea en haar moeder al een portie ervaring opgedaan hebben met een psychopaat. Andrea doet haar uiterste best om haar kennis in te zetten om de moordenaar van Emily te ontmaskeren, maar tegelijk hoopt ze zichzelf te wapenen tegen de psychopaat die in haar eigen leven de touwtjes in handen probeert te nemen.

Dit is geen gewetenloos gruwelijke actiethriller en in theorie ook niet echt een standalone. Wat het dan wel is? Een psychologisch detectiveverhaal vol powervrouwen.