Een gemiste kans

Kunst, vriendschap en verraad. Dat zijn de ingrediënten van de nieuwste psychologische thriller van Paula Hawkins, vertaald door Henske Marsman. Een woest getijdeneiland voegt nog wat extra kruiding toe. Psychologisch kun je het verhaal zeker noemen, maar de vraag is of het ook werkelijk een thriller is.

Tijdens een expositie in het Tate Modern-museum in Londen wordt in een van de installaties een menselijk bot ontdekt. Het kunstwerk van Valerie Chapman wordt meteen uit de tentoonstelling gehaald voor verder onderzoek. James Becker, een grote fan van Chapmans werk, krijgt de taak naar het Schotse eiland Eris te reizen waar de kunstenares tot haar dood woonde. Het vermoeden bestaat namelijk dat het bot iets te maken heeft met de verdwenen echtgenoot van Vanessa Chapman. Het Schotse weer is echter niet het enige wat voor tegenwind zorgt.

De cover van de limited edition doet het al vermoeden: Hawkins koos voor een schitterende setting. Wie zich mentaal voor het open raam zet, kan de zee bijna ruiken. Het uitzicht is tegelijk oogverblindend en onheilspellend. De natuur als wapen is geen nieuw gegeven in thrillers, maar Hawkins weet het hoe en wanneer heel lang verborgen te houden. De wetenschap dat niemand bij vloed het eiland op of af kan, verhoogt de dreigende sfeer die het hele boek door een stoelendans voert met de idylle. Een verfilming loert achter de hoek.

Hawkins etaleert een scala aan personages die het onderscheid tussen kunst en ratio enerzijds en de kloof tussen de rijken en de middenklasse duidelijk moeten maken. Helaas doen sommige ook niet meer dan dat. Ze kennen geen uitdieping en lijken geen ander bestaansrecht te hebben dan te tonen hoe machtsbelust, hebberig en wraakzuchtig ze zijn. Dat Becker niet in dat wereldje past en slechts als marionet dient, was ook met minder antagonisten duidelijk geweest. Die onderliggende relaties zorgen bovendien voor losse eindjes die nooit helemaal opgehelderd worden en die weinig bijdragen aan de spanning van het hoofdverhaal.

Het verhaal begint veelbelovend: met de ontdekking van het menselijke bot creëert de auteur een verwachting die echter niet ingelost wordt. Het hele boek is één langgerekte aanloop naar een ontknoping die niet eens erg verrassend is. De eerste kennismaking met Grace – vriendin en halve huisgenoot van Chapman – zorgt nochtans voor de nodige suspense. Zij is het die de spanning nog enigszins overeind houdt. Niet alleen door haar aanvankelijk stugge houding tegenover Becker, maar ook door de evolutie die haar karakter doorheen het boek doormaakt.

Vanessa Chapman doet haar eigen verhaal via dagboekfragmenten. Op die manier komt niet alleen de vrouw tot leven, maar ook de kunstenaar. Het samenspel tussen kunst en natuur en de verschillende kunstvormen waaraan Chapman zich waagde, zorgen voor een leuke extra laag. Waar andere uitweidingen het verhaal vertragen, zorgen deze passages ervoor dat de kunstenares een mens van vlees en bloed wordt.

Er zitten voldoende elementen in het boek verweven die het potentieel spannend maken: korte hoofdstukken, een wisselend perspectief, stukjes informatie die achtergehouden worden. Toch slaagt Hawkins er pas op het einde een klein beetje in om spannend te maken. Er zijn te veel onnodige en onafgewerkte zijlijnen en het midden zakt in als een pudding. De ware toedracht laat zich al van ver raden en ook de afloop is geen verrassing. Een gemiste kans, want de aanzet voor het verhaal en de setting waren veelbelovend.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een duister boek' en 'Lees een mysterieus boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.