Een geraffineerd spel tussen schrijver en lezer

De Franse schrijver Guillaume Musso groeide op tussen de boeken en hij heeft ze duidelijk ook gelezen. Het geheime leven van schrijvers geeft niet alleen een mooie inkijk in – jawel – het leven van zowel goedverkopende als wannabe schrijvers, het staat ook bol van de citaten van gerenommeerde auteurs. En die staan er niet zomaar. Ze passen bijzonder goed binnen het plaatje van het bijzondere verhaal dat Musso neerzet.

Na drie boeken en een korte, maar flitsende carrière kondigt auteur Nathan Fowles aan te stoppen met schrijven. Hij trekt zich terug op het eiland Beaumont en houdt zich aan zijn belofte: hij zet geen letter meer op papier en schuwt alle aandacht. Twintig jaar later zijn de boeken nog altijd even populair en het mysterie rond de auteur trekt nog altijd avonturiers aan die in zijn heiligdom proberen binnen te dringen. Zo is er Raphaël Bataille, die tevergeefs zijn debuut probeert te slijten bij een uitgeverij en hoopt dat Fowles hem hierbij kan helpen. Er is ook Mathilde Monney, een Zwitserse journaliste die beweert Fowles te kennen en die hem een heel ongemakkelijk gevoel geeft. Om de motieven van Monney te achterhalen, schakelt Fowles Raphaël Bataille in. Die ziet er de ideale bodem in voor een nieuw verhaal en van dat moment gaat de bal aan het rollen.

Misschien is stuiteren een betere beschrijving. Vanaf het allereerste moment neemt Musso een loopje met de lezer. Dat doet hij onder andere door voortdurend van vertelperspectief te veranderen. Op zich is dit iets wat veel schrijvers doen, maar hij kiest ervoor om Raphaël vanuit een ik-perspectief te laten vertellen, terwijl we Nathan Fowles volgen vanuit de ogen van een hij-verteller. En alsof dat nog niet genoeg is, zit er ook nog een staartje aan dat alles. De verhaallijnen buitelen als het ware over elkaar heen, tot het bijna surrealistisch wordt. Dat past helemaal binnen het plaatje van het boek: het geheime leven van schrijvers. Meervoud.

Door deze unieke manier van vertellen ben je als lezer ook gebeten om door te lezen. De sfeer wordt steeds grimmiger en er komen steeds weer nieuwe elementen aan het licht, die het verhaal een andere kant op sturen. Tot je bijna alle denkpistes bewandeld hebt en uiteindelijk toch met gefronste wenkbrauwen de ontknoping leest.

Het verhaal gaat razendsnel vooruit en dat komt de ontwikkeling van de personages niet altijd ten goede. Ze blijven redelijk aan de oppervlakte. Ook het afwikkelen van het verhaal komt op een bepaald moment in een stroomversnelling terecht. Plotseling voelt iedereen de behoefte om te gaan biechten en de waarheid wordt dan op een presenteerblaadje aan zowel de personages als de lezer overhandigd. Dat die waarheid heel verrassend is, maakt het niet helemaal goed. Die komt daarvoor net iets te veel uit de lucht gevallen.

Het knappe aan het verhaal is vooral de manier waarop het aan de lezer gepresenteerd wordt. Het boek doet wat de titel belooft: een inkijkje geven in hoe de wereld van een schrijver er zou kunnen uitzien en een literatuurlesje in een. Voor iedereen die ervan droomt ooit zelf een boek uit te geven, is het een waar festijn. Wie alleen maar een thriller wilde lezen die omwille van de spanning nog lang blijft nazinderen, blijft een beetje op zijn honger zitten.