Een stormachtige leeservaring

Sarah Pearse houdt van mysterieuze moorden op bijzondere plaatsen. In Het sanatorium geraakten Elin Warner en haar partner ingesneeuwd. Voor Het resort, vertaald door Harmien Robroch – vond ze een zonniger bestemming.

Op Cary Island staat een luxueus resort. Het moet de duistere geschiedenis van het eiland doen vergeten. Dat wordt moeilijk als het lijk van een jonge vrouw gevonden wordt. Op het eerste zicht lijkt het een ongeluk, maar Elin besluit toch het weekend op het eiland door te brengen. Iets aan de dood van de vrouw zint haar niet. Haar voorgevoel lijkt te kloppen als de volgende dag een tweede dode de rust verstoort. Is de geschiedenis van Reaper’s Rock zich aan het herhalen? Waart er opnieuw een seriemoordenaar rond op het eiland?

Vanaf de eerste pagina grijpt Pearse haar lezer vast en ze laat hem niet meer los tot de laatste bladzijde. Dat doet ze om te beginnen met een bloedstollende proloog, om daarna de spanning op te drijven over de identiteit van de dode vrouw en op hetzelfde elan – en vooral tempo - verder te gaan tot de onderste steen bovengekomen is. De spanningsboog blijft het hele boek door strak gespannen. Het zit hem soms in kleine dingen, maar het zorgt ervoor dat je het boek heel moeilijk kan wegleggen.

Wie Elin kent uit Het sanatorium, had misschien niet zo’n hoge pet van haar op. Helemaal ongeschonden is ze uit dat verhaal niet gekomen en die littekens draagt ze nog mee. Gelukkig weet de auteur ondertussen beter te doseren, waardoor de evolutie die Elin doormaakt realistischer overkomt. Opvallend is wel dat Pearse veel elementen uit haar debuut recycleert. Ook nu weer is de partner van Elin de architect van het resort en ook nu weer speelt een familielid een belangrijke rol. Storen doet het niet, maar je zou je bijna beginnen afvragen op welke afgelegen plek Will ondertussen aan het bouwen is.

Het boek telt naast Elin nog behoorlijk wat personages, maar zonder dat ze stereotiep zijn heeft elk van hen wel bepaalde kenmerken waardoor ze gemakkelijk uit elkaar te houden zijn. De spanning tussen de familieleden van de overleden vrouw is heel mooi weergegeven en hoewel sommige zaken uit het verleden niet helemaal als een verrassing komen, zorgt de dynamiek binnen de groep toch voor extra elektriciteit. Ieder heeft wel iets verdachts en Pearse weet het zo te spelen dat je op de duur zelfs de meest onschuldige personages zou beginnen verdenken. De groep staat bovendien niet alleen op de verdachtenlijst. Er lopen nog andere rare en minder rare snuiters rond die het verhaal extra kruiden.

Het sanatorium werd van de buitenwereld afgesloten door een sneeuwstorm. Tijdens een bloedhete zomer kan die met gemak vervangen worden door een zomerstorm. De sneeuw zorgde er alleen voor dat iedereen binnen gevangen zat. Het onweer dat boven Reaper’s Rock uitbreekt is nog veel onheilspellender. Je hoort alleen maar wind en beukende golven, ziet alleen striemende regen en het idyllische eiland verandert in een meedogenloze vijand. Dat levert hallucinante actie op die het verhaal een schitterende apotheose bezorgt. Heden en verleden bepalen de toekomst en de lezer haalt pas opgelucht adem als de storm is gaan liggen. Letterlijk en figuurlijk.

Sarah Pearse heeft haar recept gevonden en slaagde erin het verder te verfijnen. Het verhaal is even onvoorspelbaar als de natuur en de leeservaring even stormachtig. Graag meer van dat.