Feelgood met een duister kantje

Het veilige huis van Anna Downes start als een feelgood: jong, arm meisje wordt gered door rijke weldoener. Ze komt in een sprookjesachtig huis terecht, verlost van alle geldzorgen en geliefd door de mensen om haar heen. Tot duidelijk wordt dat de mooiste dromen meestal echt bedrog zijn.

De Assepoester van dienst is Emily. Als actrice komt ze niet aan de bak en dan verliest ze ook nog eens haar werk als receptioniste van een groot bedrijf. Gelukkig wordt ze opgemerkt door de grote baas en die biedt haar een droomjob aan: hij zoekt een manusje-van-alles om zijn vrouw en dochter gezelschap te houden in zijn luxueuze landhuis in Frankrijk. Hoewel Emily het er vreselijk naar de zin heeft, ontdekt ze ook wel vreemde dingen. Zo is het privéhuis verboden terrein, heeft de dochter een rare ziekte waarover Emily haar twijfels heeft en gebeuren er soms vreemde dingen.

Zo kabbelt het verhaal rustig verder. Onderhuids voel je wel dat er iets niet pluis is, maar je krijgt toch vooral de indruk een modern sprookje à la 'de prins op het witte paard' te lezen. Pas halverwege het verhaal komt de spanning meer naar de oppervlakte. Misschien had je als lezer dan al een vermoeden wat er aan de hand was, maar daar weet Downes handig mee te spelen. Al kan nu ook weer niet gezegd worden dat de uiteindelijke ontknoping een grote verrassing is.

Van vindingrijkheid moet het verhaal het dus niet hebben. Gelukkig weet de auteur wel sterke personages neer te zetten. Emily is heerlijk chaotisch en dat werkt komisch. Hoewel ze in het begin nog het naïeve, jonge meisje is dat valt voor de rijke knapperd, evolueert ze doorheen het boek tot een personage met meer body. Scott is een heel ander verhaal. In het begin zou je denken dat hij een verveelde rijke vent is die het voetvolk vanuit zijn glazen toren meewarig bekijkt. Toch bespeur je al meteen een luguber kantje dat de nieuwsgierigheid prikkelt. Van zijn karikaturale trekjes geraakt hij echter nooit helemaal verlost.

De meeste sympathie wekt de kleine Aurelia, de dochter van Nina en Scott. Zij is het meest mysterieuze personage. Ze zegt geen woord en krijgt soms heftige driftbuien. Dat spreekt tot de verbeelding en nodigt uit tot speculaties. Waar het Nina betreft, slaagt Downes er het best in een ambigu personage neer te zetten. Door het verhaal vanuit verschillende perspectieven te vertellen, weet de auteur telkens een klein zaadje van onzekerheid te planten over de bedoelingen en gevoelens van de volwassenen. Het feit dat de kleine Aurelia ook als verteller geen stem krijgt, maakt haar nog raadselachtiger.

Een rasechte thriller is Het veilige huis niet. Daarvoor ligt de nadruk net iets te veel op de idylle van het landhuis en de gevoelens van de personages. Een feelgoodroman met een duister kantje is misschien een betere omschrijving.