Zwarte humor en absurde situaties

Met haar ervaring als freelance redacteur moet Eve Kellman op een bepaald moment gedacht hebben: dat kan ik ook. Het resultaat: Hoe vermoord je een man (op 10 manieren)? Een spannende roman vol zwarte humor en een flinke portie maatschappijkritiek. Marga Blankestijn tekende voor de vertaling.

Echt sympathiek kan je hoofdpersonage Millie niet noemen. Zelfs niet naar haar vriendinnen toe, die haar met hun leeghoofdige praatjes of hun drankzucht danig op de zenuwen werken. De enige mensen in haar leven die er echt toe doen, zijn haar zus Katie en haar vriendin Nina. Ze heeft eigenlijk meer op met vrouwen die ze helemaal niet kent. Voor hen riep ze App M in het leven. Vrouwen die zich tijdens een avondje stappen niet veilig voelen, kunnen haar appen en dan brengt ze hen veilig thuis. Tijdens een van die ritjes vermoordt ze ‘per ongeluk’ een man. Vanaf dat moment is het hek van de dam. Waarom zou je wachten tot het kwaad geschied is als je het ook bij de wortel uit kan roeien?

Wat startte als een ongeluk, mondt uit in een missie. Hoe meer mannen slachtoffer worden van Millie, hoe meer ze zichzelf - en met haar (bijna) de lezer - ervan weet te overtuigen dat de moorden gerechtvaardigd zijn. Die redeneringen zijn zo droog dat ze hilarisch worden. Haar ultieme doel heeft een heel persoonlijk kantje. Hoe meer ze uitprobeert, hoe meer steken ze laat vallen. En dan begint ze, als om het lot te tarten, ook nog een relatie met een rechercheur. Als lezer kan je je alleen maar afvragen wanneer de bijl uiteindelijk zal vallen. En daarvoor toverde Kellman een hallucinante ontknoping uit haar pen. Misschien is die een klein beetje over the top, maar dat kan je wel over meer scènes in het boek zeggen. Dat is net wat het verhaal zo bijzonder maakt. Net als haar personage lijkt de auteur zich niets van conventies en goede manieren aan te trekken. Ze vuilbekt als het nodig is, doet dingen in haar straatje passen en zorgt dat het verhaal op die manier overeind blijft. Op de een of andere manier zorgt het absurde net voor geloofwaardigheid.

De humor is een perfecte manier om enkele zwaardere thema’s aan te snijden. Helaas gaan mannen niet altijd op een fijne manier met vrouwen om. Kellman steekt ook de draak met mensen die vooral op zichzelf en hun eigen leven gefocust zijn, zonder zich veel van anderen aan te trekken. Er zijn trauma’s te verwerken en het verleden van Millie doet de lezer op een heel nieuwe manier naar haar daden en gedachten kijken.

Het boek start traag op. Kellman neemt de tijd om geloofwaardige personages neer te zetten. Eerst moet Millie zich comfortabel voelen in haar rol als wraakengel. Het is nu ook niet zo dat ze van het ene moment op het andere in een moordmachine verandert. En dat is net de sterkte van het verhaal. De manier waarop de personages evolueren is veel belangrijker dan het verhaal op zich. De plot is niet ingewikkeld. Wat vooral voor spanning zorgt is de manier waarop Millie steeds meer in haar nieuwe rol groeit. Haar morele kompas slingert alle kanten op. En daarmee misschien onbewust ook dat van de lezer. De chaos die ze creëert, doet haar hoofd tollen. Tempo en spanning bouwen gestaag op om in de bevreemdende ontknoping hun ontlading te vinden.

Nuchter, cynisch, satirisch … het zijn maar enkele termen die de toon van het verhaal weergeven. Een luchtig verhaal, maar wel een met laagjes. Geen doorsnee thriller, maar daarom niet minder goed.