Whodunit of rechtbankdrama?

We doen het eens helemaal anders, moet schrijversechtpaar Nicci French gedacht hebben. Geen grote stad, geen hoogopgeleid hoofdpersonage, geen brave huisvrouw en geen huis vol vrienden.  Voor de setting van In hechtenis sloegen ze een nieuwe weg in. De vraag is of het ook een geslaagde weg was. 

Die nieuwe setting is de Crow Grange gevangenis. Tabitha zit er vast in afwachting van haar proces. Ze wordt ervan beschuldigd haar buurman en ex-wiskundeleraar Stuart Rees vermoord te hebben. Zelf herinnert ze zich niet wat er gebeurd is. Toch houdt ze haar onschuld vol. Als haar advocate haar ervan wil overtuigd schuldig te pleiten, ontslaat ze haar en besluit ze zelf haar verdediging op zich te nemen. Nog voor ze die irrationele beslissing neemt, is het de lezer al duidelijk geworden dat ze het in haar hoofd niet altijd allemaal even helder heeft. Daarin is de ware Nicci French wel te herkennen. De psyche van de personages blijft het belangrijkste spanningselement. Hoewel die spanning hier wel wat hoger had mogen oplopen. 

Wat volgt is een reeks afspraken met mensen uit het dorp. De herhaalde verhalen van die dorpsbewoners tonen wel de bekrompenheid die er in het dorp leeft, maar ze zorgen er ook voor dat het eerste deel van het boek in een slakkengangetje vooruit kruipt. Te veel herhaling en te weinig diepgang maken het de lezer niet gemakkelijk om vol te houden. Wie gedacht had dat de setting van een vrouwengevangenis voor extra spanning zou zorgen, is eraan voor de moeite. Crow Grange doet, op een enkele nurkse bewaker na, meer denken aan een middelbare school waar iedereen vriendjes is en elkaar probeert te helpen. De enige clichés die blijven staan zijn het slechte eten en de grillen van sommige bewakers. 

Gelukkig weet het echtpaar de meubels in de tweede helft van het boek nog te redden. Hoewel Tabitha een vogel voor de kat lijkt en iedereen haar meesmuilend de diepte in wil zien storten, ontpopt ze zich in de rechtbank plots tot een gehaaide, zij het ietwat simpele tegenstander. De advocaat, die dacht dat de zaak op voorhand beklonken was, weet niet waar hij het heeft. Voor de lezer wordt het eindelijk interessant. Als die er zich ondertussen heeft kunnen bij neerleggen dat de belangrijkste vraag niet is wat er gebeurd is, maar wat er met Tabitha zál gebeuren, lukt het plots om met vernieuwde aandacht verder te lezen. Sommige fragmenten zijn ronduit hilarisch. Een goede lezer haalt het venijn echter van tussen de regels. De motieven van iedereen in het dorp worden zwaar op de korrel genomen en uiteindelijk blijkt niets te zijn wat het lijkt. Iedereen heeft geheimen of een dubbele agenda en zou dus wel eens verdacht kunnen zijn. 

In hechtenis is geen boek waarbij je voortdurend op het puntje van je stoel zit. De personages zijn ook minder diep uitgewerkt dan we van Nicci French gewoon zijn. Behalve Tabitha zelf blijft de rest voor het grootste deel van het verhaal nogal zwart/wit. De sfeer van de gevangenis oproepen lukt niet zo goed en ook de sfeer die in het dorp heerst komt eigenlijk maar over de helft van het boek uit de verf. Het vraagt dus veel geduld van de lezer om in het verhaal te komen. Helemaal berooid komt hij er niet uit, maar hij blijft wel een beetje op zijn honger zitten. Zelfs diehard fans zullen moeten toegeven dat ze al beter werk van dit duo gelezen hebben.