Even doorbijten

Na het succes van De hulp, nog maar twee jaar geleden, rijgt Freida McFadden de titels in een sneltreinvaart aan elkaar. In Lieg nooit, vertaald door Marije Willemsen, weet ze een mooi staaltje psychologie te combineren met een spookachtig verhaal in een verlaten landhuis. Eén ding is zeker: niets is wat het lijkt.
Amper een half jaar nadat ze in het huwelijksbootje stapten zijn Tricia en Ethan op zoek naar hun droomhuis. Dat hopen ze te vinden in het afgezonderde landhuis dat tot voor kort aan dokter Adrienne Hale toebehoorde. De bezichtiging van dit huis loopt anders dan een gepland. Een sneeuwstorm verplicht de tortelduiven meerdere dagen in het kille huis te verblijven. Hoewel Ethan er meteen zijn hart aan verliest, is Tricia terughoudender. Er hangt een lugubere sfeer in het huis die haar echtgenoot niet lijkt op te merken. Hij vindt het zelfs niet vreemd dat in de keuken, waar het stof van jaren zich ophoopt, een volle koelkast met niet bedorven waren te vinden is. Ook gestommel in het huis en andere kleine, maar onverklaarbare gebeurtenissen doet hij af als de paranoia van zijn vrouw.
Dat Tricia zo schrikachtig is, heeft te maken met de geschiedenis van het huis. Ooit behoorde het toe aan de gerenommeerde psychiater en auteur Adrienne Hale. Zij verdween een paar jaar geleden en is tot op de dag van vandaag nog altijd spoorloos. Als Tricia in een verborgen kamer audio-opnames ontdekt van de gesprekken met patiënten, kan ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Terwijl haar man zich al helemaal thuis lijkt te voelen, begint zij stiekem de opnames te beluisteren. Die werpen een heel nieuw licht op de verdwijning van de dokter.
De opnames vormen voor McFadden telkens de aanleiding om een tipje van de sluier te lichten over het verleden van de dokter. Terwijl we in het heden in het hoofd van Tricia verblijven, vertelt dokter Adrienne Hale in het verleden wat haar overkomen is. Ze blijkt een excentrieke vrouw geweest te zijn. Hoewel haar daden niet altijd even geloofwaardig overkomen, is zij wel het personage dat het meest uitgewerkt is en het meeste evolutie doormaakt. Voor de andere personages geldt dit helaas niet.
Meer zelfs. Het begin van het verhaal doet een beetje zwijmelend aan: een pas getrouwd stel, een droomhuis in the middle of nowhere (en een bruidegom die zijn bruid dan ook nog eens over de drempel tilt). Bovendien komt Tricia over als een naïef en volgzaam meisje dat haar prins op het witte paard niet boos wil maken. Omdat het verhaal vanuit haar oogpunt verteld wordt, weet je zelfs niet helemaal zeker of je wel een eerlijk beeld van Ethan krijgt. Gelukkig evolueert ze wel doorheen het verhaal, maar helemaal overtuigend gaat dat niet altijd.
Het is pas als alle geheimen uit de kast zijn en de auteur je trakteert op de ene plottwist na de andere dat je het haar allemaal kan vergeven: de aangewende voorspelbaarheid (die dat misschien toch niet is), de gebeurtenissen die soms nogal over the top zijn, de vlakke personages en de onwaarschijnlijkheden. De wendingen die de plot neemt en de manier waarop die allemaal mooi in elkaar haken, maken het allemaal goed.
Neem daarbij dat McFadden een heel vlotte schrijfstijl heeft en die combineert met korte hoofdstukken boordevol cliffhangers en je weet dat je dit boek in geen tijd uit hebt. Voor wie zich in het begin dus een beetje zou ergeren: even doorbijten. Het venijn zit hem in de staart. En dat lijkt wel McFaddens handelsmerk te zijn.