Het vuurwerk ontbreekt

Vijf jaar hebben we moeten wachten, maar nu zijn ze terug: rechercheur Jane Rizzoli en dokter Maura Isles. Na enkele zijwegen is Tess Gerritsen terug met het duo dat haar groot gemaakt heeft. Els Franci-Ekeler zorgde voor de Nederlandse vertaling.

In Luister naar mij experimenteert Gerritsen met vertelstandpunten en soorten vertellers. Elk hoofdstuk heeft een personage als titel, om duidelijk te maken welk personage we volgen. Jane en Frost hebben samen een moord op te lossen. Een verpleegkundige is met brute kracht vermoord in haar huis. Het onderzoek voert hen naar dokter Antrim en zijn dochter Amy. Heeft de stalker van Amy iets met de moord te maken? En waarom belde het slachtoffer naar een wegwerptelefoon? Dit verhaal wordt in de derde persoon verteld en de titel van het hoofdstuk geeft telkens aan welk personage we precies volgen.

Daarnaast krijgt Angela, de moeder van Jane, haar eigen hoofdrol in het verhaal. Nu Vince het huis uit is om voor zijn zieke zus te zorgen, ziet zij het als haar burgerplicht om de buurt in de gaten te houden. Die taak neemt ze heel ernstig. Ze zeurt Jane de oren van het lijf om mee te helpen een verdwenen buurmeisje op te sporen en ze vindt haar nieuwe buren heel verdacht. Zij doet haar verhaal als ik-verteller. Helaas komt ze hierdoor nogal karikaturaal over. Haar deel van het verhaal vormt ook niet echt een meerwaarde voor het geheel. Gerritsen doet nog een flauwe poging om de twee verhalen toch aan elkaar te linken, maar dat is een beetje van het goede te veel.

Het lijkt wel of de auteur de klik met haar hoofdpersonages een beetje kwijt is. De chemie tussen Jane en Maura is zoek en Maura verdwijnt zelfs even naar de achtergrond. De symbiose tussen die twee, die de reeks zo sterk maakte en voor de nodige luchtigheid en humor zorgde, ontbreekt. Is dit een bewuste keuze en moeten we op een volgend boek wachten om te zien of hier verbetering in komt?

De korte hoofdstukken en het wisselende perspectief zorgen voor de nodige vaart en de plotlijn met betrekking tot de moord is goed opgebouwd. Toch blijft het allemaal een beetje kabbelen. Op één actiescène na kan je niet zeggen dat het verhaal je uit je slaap houdt. Daarvoor is het allemaal net iets te braaf en soms zelfs voorspelbaar. Het boek haalt nergens het niveau van de vorige avonturen van Rizzoli en Isles. Misschien is er wel een reden waarom we er vijf jaar op moesten wachten. Hopelijk vinden auteur en personages elkaar terug in een volgende deel.