Niet voor gevoelige zielen

De toon is meteen gezet in Operatie Hanokmin: na nog geen 35 pagina’s wordt een vrouw op gruwelijke wijze vermoord. Ronnie Rokebrand debuteert met deze thriller, waarin wreedheden niet geschuwd worden.

Mike, een Nederlandse journalist en Afrikakenner, ontmoet tijdens een van zijn opdrachten de Afrikaanse Michelle. Ze duiken samen het bed in, maar enkele dagen later komt er bruusk een einde aan hun romance. Mike is er getuige van hoe Michelle door twee mannen in haar eigen huis wordt afgeslacht. Meteen wordt ook de link gelegd met het Afrikaanse conflict tussen Hutu’s en Tutsi’s. Een jaar later bevindt Mike zich opnieuw in Afrika. Onverwacht en ongewild wordt hij door de Geheime Dienst ingeschakeld om op missie te gaan naar Rwanda. Doel: een meedogenloze rebellenleider uitschakelen en ondertussen ook nog eens een opleidingskamp voor terroristen onschadelijk maken.

Hier wringt voor het eerst het schoentje. De geloofwaardigheid is soms ver zoek. Het lijkt nogal onwaarschijnlijk dat om het even welke geheime dienst zomaar zijn hart gaat luchten, bij een journalist nota bene, om die te rekruteren voor een zaak die de zijne niet is. Bovendien komt Mike eerder als een zacht eitje over en past hij dus helemaal niet binnen het plaatje van de stoere geheim agent. De kans is groot dat Rokebrand, als reisondernemer, zelf een en ander over het Afrikaanse continent weet. Het boek bevat prachtige beschrijvingen van het landschap, de mensen en de couleur locale. Als er echter hete hangijzers aan bod komen, lijkt het alsof Rokebrand alles netjes aan de lezer wil uitleggen. Als hij er daarbij voor kiest om een lokaal personages alles netjes aan Mike te laten uitleggen, dan komt de geloofwaardigheid van Mike als  Afrikacorrespondent in het gedrang.

Ronnie Rokebrand mag dan wel debuteren als thrillerauteur, als schrijver heeft hij wel ervaring. In het dagelijks leven is hij namelijk onder andere reishandboekenschrijver. Dat dit een heel ander metier is, blijkt duidelijk uit de taal die hij in Operatie Hanokmin hanteert. Die komt nogal archaïsch over. Vooral in het begin komt dat een beetje storend over, maar naderhand wordt het verhaal zo spannend, dat het niet meer gaat opvallen. Of toch in ieder geval de wenkbrauwen minder doet fronsen. Ook aan de slordige spelling van het woord presidentiele/presidentiële raak je stilaan gewoon.

Misschien kan aan die taal nog wat geschaafd worden, maar spanning creëren hoef je Ronnie Rokebrand in ieder geval niet meer bij te brengen. Operatie Hanokmin torpedeert je midden in een wereld van spionage, geheime missies en burgeroorlog. Dat zulke zaken niet proper gebeuren, is al snel duidelijk. Het bloed vloeit rijkelijk, oorlogsgruwelen zoals uitgebrande dorpen worden plastisch beschreven. Niet voor gevoelige zielen dus. Halverwege het verhaal gaat de vaart er ook echt in. De korte hoofdstukken helpen die vaart er ook in te houden.

De strijd tussen Hutu’s en Tutsi’s en de spanningen op het Afrikaanse continent zijn thema’s die in thrillers niet zo vaak aan bod komen. Het verhaal is gebaseerd op de Rwandese burgeroorlog van 1994 en schetst ook kort de opkomst van Al Quaida en het moslimterrorisme. Als lezer is het belangrijk die tijdsspanne in je achterhoofd te houden. Anders komt het een beetje bevreemdend over. Zeker omdat het verhaal zo herkenbaar is en het moslimterrorisme ondertussen in een nieuwe dimensie terechtgekomen is. Feit en fictie worden zo met elkaar verweven dat je, ook als niet-kenner, een goed beeld krijgt van de Afrikaanse geschiedenis.

Wie houdt van een razend spannende actiethriller en zich niet aan taalfoutjes en kleine ongeregeldheden stoort, zal dit boek met veel plezier lezen.