De spanning laat op zich wachten

Thora Gudmundsdottir is geen onbekende meer onder de liefhebbers van de scandithriller. De IJslandse Yrsa Sigurdardottir weet ondertussen ook een schare fans te vergaren voor haar nieuwe hoofdpersonages: Huldar en Freya. In R.I.P. lossen ze alweer hun derde misdaad op, vertaald door SVIN.

Aangezien Thora kinderpsychologe is, vormen jongeren ook nu weer de kern van het verhaal. In een eerste bloedstollend hoofdstuk is de toon meteen gezet.  De jonge Stella wordt op een afschuwelijke wijze aangevallen in de bioscoop waar ze werkt. De dader filmt alles en stuurt het filmpje via Snapchat naar haar vrienden. Op de filmpjes smeekt ze voortdurend om vergiffenis. Als even later haar dode lichaam gevonden wordt, is dat gemarkeerd met een ‘2’. Enkele dagen later verdwijnt een jongen op precies dezelfde manier. Ook zijn vrienden krijgen snaps met gruwelijke beelden. Politiecommissaris Huldar wordt op de zaak gezet en roept opnieuw de hulp van Freya in. Dat is niet altijd naar de zin van zijn meerdere Erla.

Net als in de vorige twee boeken gaat ook nu weer veel aandacht uit naar de onderlinge relaties tussen de hoofdpersonages. De scheve relatie tussen Huldar en Freya is in dit derde deel gelukkig een beetje naar de achtergrond verdreven. Die heeft echter plaatsgemaakt voor een nieuwe ongemakkelijke situatie: die tussen Huldar en zijn hoofdcommissaris Erla. De manier waarop zij met hem omgaat, is weinig professioneel te noemen. Vooral in het begin is dit soms storend en misschien niet altijd even geloofwaardig. Het toont wel doorheen het hele verhaal het onvermogen van Huldar om met vrouwen om te gaan. Dat maakt hem dan weer tot een personage van vlees en bloed.

Na een gesprek met de vriendinnen van Stella krijgt Freya het vermoeden dat pesten wel eens een motief voor de misdaden zou kunnen zijn. Omdat ze vroeger zelf gepest werd, kan ze zich goed in de rol van de slachtoffers inleven, maar het belemmert haar ook om de zaken objectief te bekijken. Je zou ook denken dat ze als kinderpsychologe een en ander over het onderwerp weet, maar toch gaat ze bij een specialist te rade. De vele uitweidingen over pesten vertragen het verhaal enigszins. De spanning is sowieso verder te zoeken dan in de vorige delen.

Dat neemt niet weg dat ook dit verhaal weer knap geconstrueerd is. De tweeënveertig korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je door het verhaal heen vliegt. Het wisselende verhaalperspectief draagt daar zeker ook zijn steentje toe bij. Net zoals in de vorige delen kijk je afwisselend door de ogen van Freya, Huldar en nog een hele resem andere personages. Ook de (vermoedelijke?) dader mag zijn zegje doen. Zoals het een goede detective betaamt, zorgt deze techniek er ook hier voor dat je als lezer verschillende keren op het verkeerde been gezet wordt. Het vraagt een beetje geduld, maar naar het einde toe komt de spanning er dan toch in en is de ontknoping ook nu weer heel verrassend.

Dit derde deel in de reeks is zeker niet het sterkste deel. Het tempo is trager en de spanning minder opgebouwd. Heeft de auteur te hard haar best gedaan om een brandend actueel thema als (cyber)pesten in een thriller te verwerken? In ieder geval kregen we de kans Huldar en Freya en hun kompanen weer een beetje beter te leren kennen. En zoals dat wel vaker gaat bij thrillerseries: als de personages als je vrienden beginnen te voelen, ben je hoe dan ook benieuwd hoe het hen verder zal vergaan.