Roman of thriller?

'Op hakken, op uggs, op blote voeten, het maakt niet uit. Een moeder vecht voor haar kinderen. Altijd. Ook als hun vader dreigt hen te vermoorden.'

De proloog van Schaduwleven zet meteen de toon. In enkele zinnen vat Kim Moelands het verhaal samen: een gehavende vrouw, doodsbang voor haar man, moet tot het uiterste gaan om haar kinderen niet te verliezen. Die vrouw is Elena. Of Amber. Of Luna. Het hangt ervan af welk verhaal verteld wordt. Een creatieve vondst om de verschillende verhaallijnen te visualiseren.

Elena is de vrouw die van haar man probeert te ontsnappen. Ze weet dat hij haar kapot zal maken. Dat lijkt hem ook aardig te lukken met de leugens die hij over haar rondstrooit. Je kan haast niet geloven dat hij zo innemend is dat iedereen zijn verhaal als zoete pap binnenlepelt. Zelfs Elena’s eigen ouders. Het verscheurt je te zien hoe zelfs haar kinderen niet meer weten wat te geloven.

Amber is de vrouw die voor Daniël valt en haast niet kan geloven dat deze charismatische man ook voor haar valt. Hoewel ze op wolkjes loopt, merkt Amber al snel dat Daniël ook scherpe kantjes heeft. In het verhaal van Amber zit ook het respect van Kim verborgen voor vrouwen die hetzelfde meemaken. Amber wordt op geen enkel moment als een volgzame puppy afgeschilderd. Ze is echter niet opgewassen tegen de ziekte van haar man. Want dat narcisme een ziekte is, wordt haar ook al snel en pijnlijk duidelijk.

Tot slot vertelt Luna het verhaal van de jonge Elena. Haar kindertijd werd overschaduwd door de ziekte en het overlijden van haar broer Tom. De dood van haar broer ontwrichtte het gezin op een zodanige manier, dat Elena samen met haar broer eigenlijk ook haar ouders verloor. Het gemis blijft ze in zich dragen en het is wreed om te zien dat Daniël zelfs een overleden jongen als een bedreiging ziet. Nog wreder is het misschien om te lezen hoe weinig begrip de moeder van Elena – die in het boek ook haar eigen hoofdstukken krijgt – heeft voor de situatie van haar dochter en hoe slecht ze haar dochter eigenlijk kent. Het is bijna ongeloofwaardig dat een moeder een gladde schoonzoon eerder gelooft dan haar bloedeigen dochter.

Moelands begon haar schrijverscarrière met twee autobiografische romans, waarna ze op thrillers overschakelde. Hoewel Schaduwleven als roman verkocht wordt, zou het boek evengoed in het schap van de thrillers kunnen staan. Een bepaalde verhaallijn lijkt zelfs speciaal voor dat doel geschreven en dat is een beetje jammer, want ze verschaft het verhaal geen meerwaarde. Integendeel, ze doet zelfs afbreuk aan de integriteit waarmee Moelands tot dan toe het thema uitgewerkt had.

De eenvoudig schrijfstijl van Moelands geeft een duidelijk beeld van een narcistische stoornis. De auteur neemt je mee in het hoofd van een slachtoffer en haar omgeving, zonder een oordeel te vellen over de dader. Alleen het gerechtelijk apparaat komt niet zonder kleerscheuren uit dit verhaal. Of het zou zo moeten zijn dat de auteur in dat geval de werkelijkheid geweld aandoet.

Is het een roman? Is het een thriller? Het is alleszins een thema dat voor veel vrouwen helaas een levensechte thriller is. Deze roman toont alle kanten van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Alleen spijtig dat Moelands eventjes uit de bocht gaat met een te spectaculair zijverhaal.