Niet de sterkste Slaughter

Elk voorjaar zit half Vlaanderen en half Nederland ongedurig uit te kijken naar de nieuwe Karin Slaughter. Na de twintigste 'Sara Linton' was het weer tijd voor een standalone, Valse getuige, vertaald door Ineke Lenting.

Naar Slaughterse gewoonte hakt de proloog er meteen goed in. Een hallucinante avond loopt volledig uit de hand en de tienerzusjes Harleigh en Callie zullen er de rest van hun leven de gevolgen van meedragen. Een goede twintig jaar later wordt Leigh, die ondertussen een succesvolle advocate is, op een zaak gezet die alles opnieuw oprakelt. De verkrachter die ze moet verdedigen lijkt verdacht goed te weten wat er jaren geleden gebeurd is. Wat volgt is een stevige portie psychologische oorlogsvoering.

Van die psychologische uitwerking moet het boek het vooral hebben. Het is een mentale uitputtingsslag, zowel voor de zussen als voor de lezer. Slaughter kiest voor heel uiteenlopende personages. Terwijl Leigh haar leven op de rails lijkt te hebben, vecht Callie al jaren tegen een drugsverslaving. Beide meiden zijn opgegroeid aan de zelfkant van de maatschappij, dus ze weten hun mannetje wel te staan en deinzen niet terug voor een grove bek of een portie geweld. Aan de andere kant zijn ze heel erg beschadigd door wat er twintig jaar geleden gebeurde. Die dualiteit is heel goed voelbaar. Dat maakt ook dat de personages niet zwart-wit getekend worden. Er is niet de sterke en de zwakke zus. Ze vullen elkaar aan.

'Zo werkte het. Ze mochten niet allebei tegelijk instorten.'

Toch haalt Valse getuige niet het niveau van Slaughters vorige boeken. Daarvoor bevat het te veel herhalingen. Soms zijn het zelfs zinnetjes die meerdere keren letterlijk herhaald worden. Zoals bijvoorbeeld de quote die hierboven aangehaald wordt. Wat door het hoofd van Leight maalt, maalt na een tijdje ook letterlijk door het boek en dan heb je het als lezer wel een keer gehad. Het is knap dat de auteur er niet voor terugdeinst de coronapandemie in het boek te verwerken, maar daarom hoeft nog niet elk mondkapje of toefje desinfecterende handgel genoemd te worden.

Wat de spanning ook teniet doet, zijn de lange uitweidingen over drugs. Het is allemaal een beetje te veel ‘kijk eens wat ik daar allemaal over weet’ en niet functioneel voor het verhaal. Dat remt het verhaal nodeloos af en zorgt telkens voor een onaangename knik in de spanningsopbouw.

Net als in haar vorige boeken, schrikt Karin Slaughter er ook nu niet voor terug om alle vreselijke details te benoemen. Er wordt niet veel aan de verbeelding van de lezer overgelaten. Valse getuige is door enkele heel expliciete passages geen boek voor tere zieltjes. Maar wie de boeken van de Queen of Crime kent, weet wat hij mag verwachten.

Elk jaar een nieuw boek van je favoriete thrillerauteur kunnen lezen is fantastisch. Je kan je echter afvragen of dat helse tempo geen afbreuk gaat doen aan de kwaliteit van de boeken. Hopelijk is dit een eenmalige dip en kunnen we uitkijken naar een nieuwe vier- of vijfsterrenthriller van deze thrillerkoningin.