Lekkere ingrediënten, maar de mix klopt niet helemaal

Willow Rose is met Verdwenen niet aan haar proefstuk toe. De Amerikaanse auteur schreef eerder thrillers, horror, romantische verhalen en fantasy voor zowel volwassenen als young adults. Met Verdwenen, vertaald door Corry van Bree, start ze een nieuwe reeks met de titel Florida Crime. Hitte verzekerd?
Rechercheur Billie Ann Wilde gaat na een lang ziekteverlof terug aan het werk. Ze krijgt meteen de moord van een vijftienjarig meisje op haar bord. Terwijl dat onderzoek nog in de startschoenen staat, komt een vrouw het politiebureau binnen om de vermissing van haar vierjarige dochtertje aan te geven. Billie Ann lijkt de enige die de vrouw gelooft, ook al wordt er in haar huis niets gevonden wat erop wijst dat er überhaupt een kind woont.
En dan is er nog het verhaal dat zich in het verleden afspeelt. Oorspronkelijk komen deze hoofdstukken een beetje uit de lucht vallen, maar stilaan wordt duidelijk dat alles met elkaar verband houdt. Het zijn de fragmenten die het meest aanleunen bij een echte thriller, ook al worden ze op een heel suggestieve manier verteld. Of misschien is dit wel de sterkte ervan.
Heb boek wordt vanuit drie verschillende perspectieven verteld. Billie Ann is de enige die als ik-verteller aan het woord is. Met het besef dat het leven eindig is, kwam ook de vastberadenheid om het ten volle te leven. Ze nam een drastische beslissing die haar gezinsleven op zijn kop zet. Thuis kiest ze resoluut voor zichzelf en komt ze over als een harde tante. Dat staat in schril contrast met de manier waarop ze in haar werk staat Daar is ze eerder onzeker en onderdanig. Het is moeilijk om echt vat op haar te krijgen. Die keuze voor een ik-verteller is in dit geval dan ook een beetje ongelukkig gekozen, want het helpt niet om haar sympathieker te maken of beter te begrijpen.
Het is gemakkelijker om in de huid van Marissa – de moeder van de verdwenen Emma – te kruipen. Ze is niet zomaar een moeder die verscheurd wordt door verdriet. Integendeel. Ze blijft niet bij de pakken zitten en neemt het heft in eigen handen. Of het verstandig is de politie niet alles te vertellen, is een andere vraag. Maar als iedereen altijd alles op een rationele manier zou doen, zouden er geen thrillers geschreven worden. Zij brengt in elk geval meer spanning en actie in het verhaal dan de andere personages.
De (soms heel) korte hoofdstukken en de flitsende afwisseling tussen de perspectieven en verhaallijnen zorgen voor veel vaart. Helaas kan de spanning die vaart niet altijd bijhouden. Daarvoor zit het evenwicht tussen de persoonlijke sores van Billie Ann en het eigenlijke verhaal niet helemaal juist. Dan maar hopen op een bloedstollende ontknoping en hier gaat het helemaal mis. Rose trakteert haar lezers eerst op een plottwist die maar half verrassend is om daarna de rest van het verhaal maar snel af te raffelen. Dat is jammer, maar hier zat veel potentie om een flinke dosis actie aan het boek toe te voegen.
Verdwenen doet een beetje denken aan een saus die geschift is. Er zitten heel wat goede ingrediënten in, maar het geheel voelt niet echt als een homogeen goede thriller. Wat niet betekent dat alle hoop vervlogen is voor het vervolg van deze serie.