Geraffineerd spel van vertellen en verzwijgen

Onmacht. Dat is de rode draad doorheen Vissen praten niet van Tine Bergen. Hoeveel kan een mens aan voor hij breekt? Of breekt hij niet?

De zomervakantie eindigt in mineur voor kleuterjuf Flo. Plots staat de politie voor de deur. Ze wordt verdacht van de moord op David de Vadder, papa van een van de kleuters die ze het afgelopen jaar in de klas had. De papa van wie ze vermoedde dat hij zijn zoon Arthur mishandelde.

Op het politiebureau wordt ze aan de tand gevoeld over de voorbije zomer. Het gesprek brengt echter ook oudere herinneringen naar boven, die allemaal niet prettig zijn. Stapje voor stapje leert de lezer Flo beter kennen. Stapje voor stapje leert Flo ook zichzelf beter kennen. In het boek zijn heel wat thema’s verwerkt. Eerst en vooral is er het vermoeden dat Arthur door zijn vader mishandeld wordt en de machteloosheid van Flo als ze merkt dat niemand haar vermoedens ernstig lijkt te nemen. Na een tijdje ga je je zelfs als lezer afvragen of haar reacties niet een tikkeltje overdreven zijn en of ze alles nog wel in het juiste perspectief ziet. Overdrijft ze niet? Ziet ze geen spoken? Begint ze niet te zwart-wit te denken?

Ook al lijkt er inderdaad iets aan de hand te zijn met het gezin van Arthur, de manier waarop Flo ermee omgaat doet soms de wenkbrauwen fronsen. Doorheen het boek merk je al snel dat Flo eigenlijk veel meer bagage meesleurt. Zo is ze nog maar pas weer aan het werk. Haar man kwam om bij een ongeval en ze mist hem nog altijd verschrikkelijk. Het verwerkingsproces is nog helemaal niet afgerond. De vragen van de rechercheurs brengen soms pijnlijke herinneringen naar boven. En ook dat is niet het enige waarmee ze te kampen heeft…

Hoe verder het verhaal vordert, hoe meer lijken er uit de kast komen (figuurlijk dan). Tine Bergen speelt een geraffineerd spel van vertellen en verzwijgen. Er worden heel veel fijne lijntjes uitgegooid, waardoor de lezer voortdurend voelt dat er nog ergens iets broedt. Hoe verder in het verhaal, hoe meer de acties en reacties van Flo ook betekenis krijgen. Dit, samen met de korte hoofdstukken, zorgt ervoor je meteen in het verhaal meegezogen wordt. De beladen sfeer die om Flo heen hangt, zorgt er evenwel voor dat je het boek soms wil wegleggen om even op adem te komen. Hoeveel kan een mens hebben? De onderhuidse spanning is als het ware nog groter dan de vraag wat er nu precies gebeurd is met David de Vadder. Als van het antwoord op die vraag je nekharen dan óók nog eens overeind gaan staan, kan je wel spreken van een meer dan geslaagde thriller.

Vissen praten niet is een knap geconstrueerde psychologische thriller, die op geen enkel moment aan geloofwaardigheid moet inboeten.