Traag en voorspelbaar

De Scandinavische thriller doet het de laatste jaren goed in de Lage Landen. Camilla Läckberg, Yrsa Sigurdardottir en Jussi Adler-Olsen zijn allang niet meer de enige sterren aan het noordelijke firmament. Elke maand wordt er wel een nieuwe thrillerserie aan toegevoegd. Na zijn debuut Patriotten komt nu ook de Zweed Pascal Engman met een trilogie. Vuurland is het eerste deel met inspecteur Vanessa Frank in de hoofdrol.

De thriller heeft voor ieder wat wils: een onconventionele politie-inspecteur (die, niet onverwacht, momenteel geschorst is), twee kleine boeven die graag met de grote jongens mee willen spelen en een Zuid-Amerikaanse grootgrondbezitter met een illegale orgaanhandel. Nee, geen spoilers in deze recensie, want dit wordt de lezer in de eerste hoofdstukken allemaal voor de voeten gegooid.

De tweeënveertigjarige inspecteur Vanessa Frank is tijdelijk op non-actief gezet omdat ze betrapt werd bij het rijden onder invloed. Om de tijd te doden, doet ze vrijwilligerswerk in een opvanghuis voor alleenstaande minderjarige vluchtelingenmeisjes. Ze neemt er tiener Natasja onder haar hoede. Nicolas en Ivan zijn twee kleine criminelen die een manier gevonden hebben om snel geld te verdienen. Nicolas, die eigenlijk een peperkoeken hart heeft, doet dit om met zijn autistische zus een nieuw leven op te bouwen. Ivan hoopt bij de plaatselijke maffia in de kijker te lopen en daar carrière te maken. Daarvoor schuwt hij geen enkel middel, ook geen verraad of moord.

Naast Zweden speelt het verhaal zich ook af in Chili. In de voormalige politieke gevangenis Colonia Rhein (een korte geschiedenis van die onheilsplek krijg je bij wijze van voorwoord) zwaait don Carlos de scepter. Hij staat onder andere aan het hoofd van een privékliniek die rijke patiënten snel aan een nieuw orgaan helpt. Als de stroom ‘donoren’ uit ontwikkelingslanden bemoeilijkt wordt, besluit hij nieuwe gronden te exploiteren.

Deze drie verhaallijnen roepen vanaf het begin dat ze zullen samenkomen. Om te voorspellen hoe dat precies zal gebeuren, hoef je als lezer echter geen groot licht te zijn. Vanaf het begin is de plot behoorlijk voorspelbaar, en alleen de ontknoping zorgt voor enkele verrassingen.

Het boek is flitsend opgebouwd. In korte hoofdstukken wisselen de verhaallijnen elkaar voortdurend af. Dit zou voor enige vaart moeten zorgen, maar dat is helaas niet zo. Engman heeft erg veel tijd nodig om zijn personages te schetsen. Onnodige uitweidingen over hun achtergrond, hun gedachten en gevoelens remmen het verhaal enorm af. De eerste helft leest daarom niet als een thriller. Het kabbelt maar een beetje voort en hoewel de auteur hard zijn best doet om levende personages neer te zetten, bereikt hij eerder het omgekeerde effect. Je voelt ze niet, je leest ze alleen maar. Bovendien zijn ze behoorlijk cliché geschetst.

Als voormalig journalist voor de vooraanstaande Zweedse avondkrant Expressen heeft Pascal Engman zijn lezer willen meenemen in een verhaal van corruptie, verraad en maffiose praktijken. De vluchtelingenproblematiek en daarbij horende onverdraagzaamheid in de Zweedse maatschappij – die ook in zijn debuut een belangrijk thema vormden – liggen hem duidelijk nauw aan het hart. Ook de wantoestanden in de voormalige Colinia Dignidad laten hem niet onberoerd. Dat hij zich graag wil profileren als auteur van socio-politieke thrillers ligt er echter iets te dik op. Jammer, want het verhaal heeft veel potentieel om er een keiharde actiethriller van te maken. Helaas moet de lezer te veel geduld hebben eer het zo ver komt.