Hoe ver kan je over je grens gaan?

Een ijzige sneeuwstorm, een kille moordenaar en een bloedstollende achtervolging. Giles Kristian doet er alles aan zijn lezers te laten huiveren in Waar bloed bevriest. Mireille Vroege vertaalde deze thriller naar het Nederlands.

De familie Amdahl hoopt in het hoge noorden een nieuwe start te maken. Terwijl moeder zich op haar nieuwe job stort, vertrekken Erik en zijn twaalfjarige dochter Sofia op een skitocht tot voorbij de noordpoolcirkel. De tocht moet vader en dochter dichter bij elkaar brengen. Tijdens de eerste nacht al loopt het mis en terwijl de twee denken bij een bevriend koppel een veilige nacht te kunnen doorbrengen, gaat het van kwaad naar erger. Voor ze het weten zijn ze op de vlucht voor een bende nietsontziende moordenaars.

Zijn fascinatie voor Noorwegen dankt Kristian aan zijn Noorse moeder. Het land van haar voorouders inspireerde hem eerder al voor een reeks historische verhalen over de Vikingen. Jeugdherinneringen brachten hem terug naar de kille arctische wildernis. Hij neemt zijn lezer mee de sneeuwstorm in en doet dat op zo’n voortreffelijke wijze dat die de kou in zijn eigen voeten voelt bijten. Het verhaal is hierdoor niet alleen spannend, maar ook nog eens leerrijk. Kristian aarzelt niet zijn kennis over lange skitochten uitgebreid te etaleren. Soms gaat hij hierin echter zo ver dat de lezer bijna zijn fantasie niet meer hoeft te gebruiken.
Op Waar bloed bevriest kan je verschillende etiketjes plakken. Het is een actiethriller waarin het er bij momenten heftig aan toegaat. Wilde achtervolgingen, beschietingen en de voelbare dreiging houden je op het puntje van je stoel. Het donker en de sneeuwstorm maken de moordenaar onzichtbaar. Elk silhouet kan een vijand zijn en niemand is te vertrouwen. Elke oplossing brengt een nieuw gevaar met zich mee. Kristian speelt met versnellingen en vertragingen en dat zal je hartslag geweten hebben.

Anderzijds zit er ook veel gevoel in de personages. Erik en Sofia zijn nog volop de dood van Emilie, de oudere dochter in het gezin, aan het verwerken. Wat er precies gebeurd is en wie welk aandeel heeft, sluimert heel lang net onder de oppervlakte. Erik moet ook weer leren loslaten. Hij wil koste wat het kost zijn jongste beschermen, maar botst daarbij op zijn eigen onmacht. Het is het verhaal van een vader die alles zou doen om zijn kind te redden en die daarbij zijn eigen grenzen en die van haar ver overschrijdt. De innerlijke monologen en hallucinaties brengen je naar het diepste van zijn ziel.

Sofia moet haar plek als ‘overgebleven dochter’ nog definiëren binnen het gezin. Zij ontpopt zich tot een moedige meid die beslissingen neemt die een kind van twaalf nooit zou moeten voorgeschoteld krijgen. Hoewel dat niet zo uitgesproken benoemd wordt , maakt zij doorheen het verhaal de grootste evolutie door.

De schrijfstijl is heel beeldend. Historische fictie vraagt meer beschrijving dan een thriller, maar Kristian weet een goed evenwicht tussen de twee te vinden. In een nawoord vertelt hij zelf hoe hij het schrijven van deze thriller ervaren heeft en vooral ook wat hem op het idee gebracht heeft. Een boeiende inkijk in de interne keuken van de schrijver.

Enkele onverwachte plotwendingen en de extreme uitputting van Erik en Sofia leiden naar een ontknoping die eerder een anticlimax is. Vergelijk het met een ballon. Je blaas hem op tot hij bijna knapt. Een einde met een knaller moet je hier echter niet verwachten. Ergens net voor hij knapt laat iemand de ballon los waardoor alle lucht er terug uitvliegt. Dat die lucht gevuld is met actie, vaderliefde, schuldgevoel en een enorme dosis doorzetting en overlevingsdrang maakt het ontbreken van de knal ruimschoots goed.