Atypische Slaughter?

Als je ontsproten bent aan het brein van Karin Slaughter, dan weet je dat een rustige huwelijksreis er voor jou niet in zit. Dat ondervinden Will en Sara in Waarom we logen, ondertussen het twaalfde boek met Will Trent in de hoofdrol. Sara Linton is ondertussen aan haar eenentwintigste verhaal toe. Niet voor het eerst nam Ineke Lenting de vertaling voor haar rekening.

Sara Linton had zich haar huwelijksreis wel anders voorgesteld. Het exotische strand waar ze stiekem van droomde, is verder weg dan ooit. Een uitdagende dagtocht door een onherbergzaam gebied brengt haar en Will uiteindelijk bij de McAlpine Family Lodge. De sfeer onder de familie McAlpine is om te snijden en er lopen enkele al even excentrieke gasten rond. Tijdens een nachtelijke zwempartij stuiten Will en Sara op het lichaam van Mercy, de manager en enige dochter. Die avond had ze nog gedreigd de familiegeheimen – 'waarmee ze hen allemaal kan afbranden zonder een lucifer aan te steken' – aan de grote klok te hangen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Will en Sara starten hun eigen onderzoek.

Voor het eerst in haar carrière kiest Slaughter voor een locked room-mysterie. Door een hevige storm raakt de lodge van de buitenwereld afgesneden. Wie nu spontaan aan Miss Marple en Hercules Poirot denkt, is eraan voor de moeite. Daarvoor is de psychologische diepgang van de personages toch net iets steviger uitgewerkt. Al kun je dat niet helemaal zeggen van Will en Sara zelf. Die gaan al zo lang mee dat ze nog weinig evolutie doormaken. In het hele verhaal zorgen zij nog voor de meeste Agatha Christie-vibes. De familie McAlpine en de andere gasten daarentegen zitten vol intrige. Bijna iedereen heeft geheimen en wie er geen heeft, slaagt er toch in om zich verdacht te gedragen. Een prima manier om de lezer voortdurend op het verkeerde been te zetten.

Mercy is een sterke vrouw die niet alleen als boksbal dient voor haar ex, maar die ook door haar ouders als vuil behandeld wordt. De wreedheden die iedereen van Slaughter gewend is, uiten zich niet (alleen) in de beschreven misdaden, maar vooral in de onvoorstelbare manier waarop mensen met elkaar om kunnen gaan. En dan in het bijzonder ouders tegenover hun kinderen. Dit is nog huiveringwekkender dan de gruwelijkste slachtpartij. Dat geweld tegen vrouwen een belangrijk thema is voor de queen of crime wordt hier nog maar eens bewezen.

Vooraan in het boek zit een plattegrond van de lodge. Heel mooi, maar eigenlijk niet echt nodig, aangezien de auteur er weer in slaagt om alles heel beeldend te vertellen. Ook zonder kaartje vindt de lezer in zijn hoofd moeiteloos de weg tussen de struiken, naar het meer of naar de meest afgelegen hutten. Hoewel het verhaal eerder traag op gang komt (en een ervaren thrillerlezer zich misschien zelfs snel een weg zal weten te banen naar de dader), is het een plezier om te lezen. Van het drama krijg je kippenvel, maar de typische humor maakt alles draaglijker.

Waarom we logen is misschien een atypische Slaughter, maar in de meeslepende schrijfstijl, de psychologische diepgang en de sterke plot herken je toch weer de hand van de meesteres.