Lezersrecensie
Ijskoud
Na een serieus lange leesdip slaagt Kristian Giles er in om me terug met veel plezier een boek vast te nemen.
Verdriet overschaduwt het gezin Amdahl. Er heerst ongemak, ieder spartelt verder op zijn eigen manier.
Dochter Sofia kreeg steeds de belofte om samen met haar vader Erik op sneeuwtocht te mogen gaan wanneer ze 13 jaar werd. Ondanks de eerste discussies draait Erik bij en starten ze een helse toch doorheen sneeuw en bergen.
Er was enige hoop om (nog) meer over Sami te lezen, maar spijtig genoeg bleef info over de Sami-cultuur wat op de achtergrond. De laatste jaren las ik geregeld wat thrillers die zich afspeelden in ski-resorts of in Skandinavië en ik moet zeggen dat ik steeds op m'n honger bleef zitten. Bij 'Waar bloed bevriest' zat ik vaak op het puntje van m'n stoel, trotseerde ik (ondanks m'n dekentje en liters thee) mee de sneeuw en angst. Het is vooral de angst die de boventoon krijgt. Daarnaast merk je een verschuiving in verstandhouding en gedachtengang van zowel Erik als Sofia. Kristian slaagt er ook in om een prachtig beeld te schetsen van de omgeving. Ik ervaar als lezer graag dat ik naast de personages sta, dat ik opgenomen wordt in hun omgeving en voel wat zij voelen.
De stemmetjes in het hoofd van Erik waren er soms wat teveel aan voor mij, maar beschouw dit als een ultra miniem puntje van kritiek.
Verdriet overschaduwt het gezin Amdahl. Er heerst ongemak, ieder spartelt verder op zijn eigen manier.
Dochter Sofia kreeg steeds de belofte om samen met haar vader Erik op sneeuwtocht te mogen gaan wanneer ze 13 jaar werd. Ondanks de eerste discussies draait Erik bij en starten ze een helse toch doorheen sneeuw en bergen.
Er was enige hoop om (nog) meer over Sami te lezen, maar spijtig genoeg bleef info over de Sami-cultuur wat op de achtergrond. De laatste jaren las ik geregeld wat thrillers die zich afspeelden in ski-resorts of in Skandinavië en ik moet zeggen dat ik steeds op m'n honger bleef zitten. Bij 'Waar bloed bevriest' zat ik vaak op het puntje van m'n stoel, trotseerde ik (ondanks m'n dekentje en liters thee) mee de sneeuw en angst. Het is vooral de angst die de boventoon krijgt. Daarnaast merk je een verschuiving in verstandhouding en gedachtengang van zowel Erik als Sofia. Kristian slaagt er ook in om een prachtig beeld te schetsen van de omgeving. Ik ervaar als lezer graag dat ik naast de personages sta, dat ik opgenomen wordt in hun omgeving en voel wat zij voelen.
De stemmetjes in het hoofd van Erik waren er soms wat teveel aan voor mij, maar beschouw dit als een ultra miniem puntje van kritiek.
1
Reageer op deze recensie