Whodunit van de bovenste plank

Waarschuwing vooraf: lees NIET de achterflap! Weten dat ‘een jonge man’ zich in Dorset van de kliffen stort is niet erg, maar dat met naam en toenaam verklapt wordt wie de volgende dode is, mag een blunder genoemd worden. Immers, daar gaat het nou net om bij Elizabeth George: opbouwen van de setting, personages aan de lezer presenteren, een sfeerbeeld scheppen, opdat je nieuwsgierig wordt naar wat er zal gaan gebeuren, wie het slachtoffer wordt van wie en wat daaraan ten grondslag ligt. Als je al weet wie er doodgaat, wordt die pret je onthouden. In dit geval is het ook niet een kwestie van een paar bladzijden, want pas ongeveer een derde van het boek is het tweede slachtoffer een feit. Betreurenswaardig, dat een uitgever dit ‘overkomt’. (Een check van de Engelse versie wijst uit, dat deze niets verraadt.)

Brigadier Barbara Havers bevindt zich in een lastig parket. Haar leidinggevende zet haar onder druk, wat averechts werkt op Barbara’s denkvermogen en creatieve capaciteiten; ze valt als het ware stil en is een schim van zichzelf. Dat moet anders, het oplossen van een moord op het Zuid-Engelse platteland kan een stap in de goede richting zijn. Havers krijgt sergeant Winston Nkata als chaperonne toegewezen, om te voorkomen dat ze misstappen begaat, een situatie die haar absoluut niet bevalt. Hoe zal de samenwerking uitpakken, slagen ze erin de moordenaar op te sporen? Thomas Lynley heeft naast het disfunctioneren van Havers nog een kopzorg: hoe staat zijn verkering met Daidre ervoor? Wordt het serieus, of zijn ze slechts vrienden? De auteur lijkt er ook mee in haar maag te zitten, de verhaallijn schiet niet op en voegt niets toe, doet zelfs afbreuk aan het karakter van Lynley: waar zijn zijn klasse, zijn aristocratische komaf en zijn slimheid gebleven? Alleen zijn Healy Elliott rest als vaste waarde. Hopelijk hakt George in het volgende deel knopen door en laat ze de Lynley van voorheen weer acte de présence geven.  

Dag des oordeels is deel 19 in de Inspector Lynley-reeks, oftewel de Lynley & Havers-reeks. Als je nu en dan een deel overgeslagen hebt, pak je hier gewoon de draad weer op. Als je nooit iets uit de reeks gelezen hebt, is dit boek een mooi startpunt, al mis je dan achtergrondinformatie over Thomas Lynley en Barbara Havers. De kwaliteit van de Lynley Mysteries, gestart in 1988, is wisselend. Elizabeth was op haar best in de pakweg eerste tien delen, titels als Tot de dood ons scheidt, Klassemoord of Zand over Elena staan in het geheugen gegrift, terwijl bijvoorbeeld deel 18, Verloren onschuld, een boek is om snel te vergeten.

Met Dag des oordeels zit George weer helemaal in het goede spoor. Zij zet menselijke personages neer, niet allemaal even sympathiek (net echt!), met al hun beslommeringen en zij weet onderlinge verhoudingen te schetsen als geen ander. Zij beschrijft situaties en plaatsen van handeling op zodanige wijze dat je je er moeiteloos een voorstelling van maakt. George staat garant voor een ietwat ouderwetse beeldvorming, ook al speelt het verhaal in de huidige tijd. Laptops en mobiele telefoons doen mee, maar betalen met cheques ook, hetgeen – althans in Nederland – niet heel gangbaar meer is. De sfeer is typisch Engels, beetje truttig soms en prettig kneuterig. Niet een heel spannend verhaal, maar met een boeiend verloop en een verrassende wending. Dag des oordeels kent lekker lange hoofdstukken, een verademing te midden van de kortehoofdstukkentrend die momenteel in thrillerland heerst.

Een whodunit van de bovenste plank!