Halfzacht ijs met lauwe chocosaus

Elvin Post heeft vijf jaar gedaan over zijn vijfde thriller Dame blanche, zo staat in elk artikel over dit nieuwe boek vermeld. Een schrijfblokkade kostte hem twee jaar en het vinden van het juiste evenwicht tussen thriller- en humoristische bestanddelen vergde veel tijd. In feite doet het er niet toe hoe lang een auteur over een boek doet, het gaat om het resultaat. En dat mag er zijn, als we de coverteksten mogen geloven: “Een nieuwe, spannende, humoristische en filmische thriller van Gouden Strop-winnaar Elvin Post”, “De wrange humor van Elvin Post is ook in dit boek weer ijzersterk – Marion Pauw”. De buitenkant van Dame blanche  ziet er alvast gelikt uit en belooft een messcherp, smakelijk verhaal.

Televisiekok Jane Raimy heeft het prima voor elkaar: eigen kookprogramma, een miljoenenpubliek en miljoenen dollars op de bank. Desondanks is ze niet happy, want ze heeft niet de complete regie in handen en haar relatie is uit. Ex-gevangene Jerry Lauper ziet Jane op tv en is op slag idolaat van haar. Hij slaagt erin haar te ontmoeten en dan begint het … Positief als hij is – gebaseerd op het boek De kracht van de opbouwende gedachte  van Norman Vincent Peale, dat hij zo ongeveer uit zijn hoofd heeft geleerd in de gevangenis – verwacht hij dat de liefde wederzijds is.

Vanille-ijs met warme chocoladesaus heet een dame blanche, maar in dit geval slaat de titel van het boek op de titel van het kookprogramma van Jane Raimy. Gelukkig maar, want een heerlijke dame blanche is het niet: het ijs is half gesmolten en de chocosaus amper warm genoeg om nog schenkbaar te zijn. Dame blanche  is een zeer matige thriller. De benodigde ingrediënten – mooie, rijke vrouw, stalker, interessante setting – zijn weliswaar aanwezig, maar het verhaal stelt weinig voor en is niet spannend. Sterker nog, het is ongeloofwaardig en het klopt hier en daar niet helemaal, er zijn o.a. namen verwisseld. Na vijf jaar ploeteren  mag je als lezer beter verwachten van een auteur die in 2004 de Gouden Strop won met zijn thriller Goede vrijdag. De uitgever had bovendien de fouten moeten constateren en (laten) corrigeren.

De tijdlijn in het begin van het boek is warrig, al dan niet opzettelijk gedaan om er een intrigerender geheel van te maken, maar dat leest niet prettig. Het is onmogelijk vriendjes te worden met de hoofdpersonages Jane en/of Jerry, beiden zijn onsympathiek. Jerry is een psychopaat die in foute sociale kring verkeert, eigenlijk slechts bestaande uit neef Carl. Jane speelt een nepperige rol van ‘ook al ben ik een kijkcijferkanon, ik ben heel gewoontjes’. Dat ze zorgzaam is voor haar opa is een wassen neus en lijkt er met de haren bijgesleept om een andere dan haar eigen woonlocatie te creëren waar Jerry haar opzoekt. De op de cover aangekondigde wrange humor is ver te zoeken en overstijgt nergens het flauwiteitenniveau. Voorbeeld: “'Weet je wat me opwindend lijkt, Carl?’ ‘Vertel het eens, schat’, zei Carl, benieuwd naar welk standje ze in gedachten had. Terri-Lynn zei: ‘Vrijen zonder condoom en wéten dat je een baby aan het maken bent.’” Filmisch is Dame blanche  wel: het criminele duo Jerry en Carl maakt overal een puinhoop van, dat doet het altijd goed.

De kracht van de opbouwende gedachte  wekt de nieuwsgierigheid, voor de rest is Dame blanche niet uitgesproken slecht, maar teleurstellend. Voorspelbaar, weinig origineel, mager verhaal met nietszeggende karakters. Veel korte zinnen, dialogen die niet lekker lopen en ook nog een romantisch verhaallijntje, voor de liefhebbers. Het is zó gekunsteld, dat het ernaar uitziet dat er per se, hoe dan ook, eindelijk een boek moest verschijnen. Maar zo hoeft het niet, dan liever nog wat langer wachten op werk dat zich onderscheidt van het gemiddelde.