Geen diepgang, geen spanning, veel vrouwengedoe, happy end

Tineke Beishuizen is vooral bekend als columniste voor Libelle, zowel onder haar eigen naam als onder het pseudoniem Anne-Wil. Ook schreef ze songteksten voor Marco Borsato en Rob de Nijs. Met haar ‘thriller’ Wat doen we met Fred?  haalde Beishuizen in 2006 de bestsellerlijsten. De vrouwen van Fred  is het vervolg op dit boek en wordt op de cover niet thriller maar roman genoemd.

Fred is nu tien jaar dood, evenals Vera. Vera’s dochter Pat duikt op om het huis van haar moeder op te ruimen. Zij vat het plan op Vera’s vriendinnenkliekje uit te nodigen om meer over haar moeder te weten te komen en om de vier vriendinnen de gelegenheid te geven iets uit te zoeken als aandenken aan Vera. Zo bedacht, zo gedaan. De reünie verloopt niet geheel naar Pats verwachting. De vriendinnen zijn in de loop der jaren uit elkaar gegroeid, van de eertijds hechte vriendschapsbanden is weinig over. De moord op Vera is nooit opgelost, tegelijkertijd bindt dat de vrouwen met elkaar en scheidt het ze van elkaar.

Vera’s dood lijkt met name schrijfster Tess bezig te houden, de hoofdpersoon en ik-figuur in De vrouwen van Fred. In welke mate deze tragedie nog rondspookt in de hoofden van de overige vrouwen wordt niet duidelijk, want het verhaal kent slechts één perspectief, dat van Tess. Tess heeft geen inspiratie voor een nieuw boek, maar besluit plotseling dat ze het verhaal over Vera kan optekenen. Ze blijft erover nadenken wie de dader zou kunnen zijn, want zonder dader geen boek. Tess komt mij weinig sympathiek over: het ietwat neerbuigende toontje waarmee ze de overige personages wegzet en haar onoprecht aandoende zelfspot en zelfreflectie komen bij mij harder binnen dan de zeker ook aanwezige vriendelijkheid die ze tentoonspreidt.

Bridget Jones-achtige taferelen doen zich voor, hilarische momenten, komische situaties, geschreven in de daarbij passende stijl die je als lezer doet glimlachen. De serieuze passages in het verhaal worden hierdoor echter volledig ondergesneeuwd en haast gedegradeerd tot lachwekkend. Maar goed, wie het niet zo nauw neemt met dat soort zaken en gewoon een aardig boekje vol ‘vrouwendingen’ wil lezen kan haar – en misschien in een enkel geval zijn – hart ophalen. Herkenbaarheid is de kracht van Beishuizen, zoals in: “… omdat ik al heel lang de zin van ‘uitpraten’ betwijfel. In elk geval ben ik er zelf nog nooit iets mee opgeschoten, maar misschien heb ik gewoon pech gehad.” Of: “‘Jij laat over je heen lopen’, zei Pé wel eens. Maar dat is het niet. Het is de verbazing om wat mensen doen die me lamslaat.” Dat troost, je weet nu dat je niet de enige bent met dit soort gevoelens, waarvan je altijd dacht dat ze abnormaal waren. (De quote over de verbazing spreekt mij persoonlijk zeer aan, die heb ik in mijn hoofd opgeslagen.)

Luchtig boek, dat – eerlijk is eerlijk – vlot en plezierig wegleest. Geen diepgang, geen spanning, veel vrouwengedoe, happy end. Zwaar minpunt voor het oprakelen van de cruciale feiten uit Wat doen we met Fred?; dat boek hoef je niet meer te lezen. Geen thriller, maar dat wisten we al, dat gaf de cover al aan.