De plot is een gatenkaas

Een schitterende middag is Gin Phillips’ (Alabama, V.S.) eerste in het Nederlands vertaalde boek. Fierce Kingdom, zoals de originele titel luidt, is aan negenentwintig landen verkocht, Phillips heeft als schrijver de nodige ervaring, er is alle reden voor hooggespannen verwachtingen. Dat het een dun boek is doet aan die verwachtingen niet af, kwaliteit gaat boven kwantiteit. De vertaling is van Ernst de Boer en Ankie Klootwijk.  

Locatie: een dierentuin. Hoofdpersonages: moeder Joan en haar zoontje van vier, Lincoln. Een relaxdag in de dierentuin ontaardt in een nachtmerrie als Joan en Lincoln tegen sluitingstijd de dierentuin willen verlaten. Vlak bij de uitgang ziet Joan een gewapende man en dode lichamen, de enige logische weg lijkt terug te gaan de dierentuin in en zich met haar zoontje te verstoppen. Een verstopplaats is snel gevonden, maar dan? Hoe hou je een kind stil, hoe lang kun/moet je daar blijven zitten om de moordenaars te ontlopen, mag je alleen aan jezelf en je kind denken of heb je ook verantwoordelijkheden ten opzichte van andere ’gegijzelden’? Lees en huiver.  

Met dat huiveren lukt het niet zo. De huiveringwekkendste scènes zijn die waarin Phillips de weerzinwekkende praktijken van een familielid van Joan ten opzichte van katten beschrijft. Wie gevoelig is voor dierenleed kan dit boek überhaupt beter niet lezen. Met het eigenlijke verhaal heeft dat niets te maken. Het draait vooral om de moeder-kindband: wat doe je om je kind te redden? Alles uiteraard. Joans adoratie voor Lincoln is echter bij het obsessieve af. Zij is een betweterige claimmoeder, die allengs onsympathieker wordt. Haar bejegening van en haar (voor)oordelen over lotgenoten zijn daar stuitende voorbeelden van. Het personage Joan is nauwelijks onderbouwd. We weten dat ze een man heeft en dat is het wel zo’n beetje. Lincoln is superwijs voor zijn leeftijd en is zo’n kind waar je geen kind aan hebt. Joan maakt meer fouten dan hij. Fouten die onbegrijpelijk zijn en onvergeeflijk in het geval ze moeder en kind de kop zouden hebben gekost. Een en ander en meerdere handelingen maken van de plot een gatenkaas.  

Phillips gaat uit van het perspectief van Joan. Geen ik-boek, alles is geschreven in de derde persoon enkelvoud. Aan enkele personages is ook een stukje gedachtegang toebedeeld, maar dat is te minimaal om van werkelijk toegevoegde waarde te zijn. De geschetste achtergronden en beweegredenen van de 'zoo-shooters' bevredigen niet.  

Krommiteiten in de vertaling, waaronder een omkering van oorzaak en gevolg, zijn niet bevorderlijk voor het leesplezier. Korte momenten van een opleving daargelaten boeit Een schitterende middag slechts matig, kent het verhaal geen spanning (want voorspelbare afloop) en is saaiheid troef.