Epiloog maakt veel goed

Over auteur Brooke Morgan is weinig bekend: geboren in Boston, woonachtig in Londen, twee kinderen. Ook haar Nederlandse uitgever heeft of geeft geen nadere informatie. Gevangen is Morgans tweede thriller, haar eerste is in Nederland verschenen onder de titel Smetteloos (Tainted).

Ellie Walters vestigt zich na haar vechtscheiding met zoon Tim op Cape Cod, een schiereiland aan de kust van Massachusetts. Puberzoon is aanvankelijk niet blij met de afgelegen woonplaats, maar Ellie voelt zich er in korte tijd thuis, mede dankzij buurvrouw Louisa, die zich als een vriendin ontpopt. Ellies leven lijkt weer volledig op de rails te staan, maar er duiken demonen uit haar verleden op. Zij is ooit betrokken geweest bij een dodelijk ongeval, heeft dat nooit volledig verwerkt en iemand kwelt haar met deze wetenschap. Wie heeft het op haar voorzien, kent haar diepste angsten en maakt haar leven tot een hel? Tezelfdertijd rijzen er problemen tussen Ellie en Joe, zoon van Louisa. Langzaam maar zeker maakt radeloosheid zich meester van Ellie, op zoek naar een uitweg uit de misère.

Hoofdpersoon Ellie Walters staat als gevolg van haar echtscheiding en een traumatische ervaring niet bijzonder stevig in haar schoenen. Ze probeert mogelijke problemen verre van zich te houden door afstandelijk gedrag te vertonen, slaagt hier evenwel niet in, want ze stort al gauw haar hart uit bij haar nieuwe buurvrouw. Beetje tegenstrijdig, maar als er sprake is van een zogeheten ‘klik’ kan het geloofwaardig zijn. Minder geloofwaardig is Ellies houding ten opzichte van Joe en dat geldt vice versa. De nachtmerrieachtige gebeurtenissen mogen voor Ellie dan spannend zijn, voor de lezer zijn ze dat niet. Ze komen onecht over en roepen weinig medegevoel met Ellie op. Sneu voor haar, jammer dan, althans zo heb ik het ervaren. Ik heb me nergens in het verhaal in Ellie kunnen verplaatsen, noch in de andere personages. Ze zijn onvoldoende onderbouwd, hun achtergronden zijn te kort door de bocht, van hun karakters komen slechts de voor het verhaal noodzakelijke trekken naar voren plus een dosis volstrekt niet ter zake doende feiten. Het worden geen mensen van vlees en bloed, wat ze denken en wat hen bezighoudt is onbekend.

Brooke Morgan schrijft in een plezierige, vloeiende stijl, waar niets op aan te merken is. Het mag wat vaker dan sporadisch scherp of gevat, zoals in dit fragment over mensen die hun vakantiefoto’s laten zien aan mensen die er niet bij waren: “Ze willen alleen maar laten zien dat zij ergens geweest zijn waar jij nog niet geweest bent.” Gevangen is te ‘bedacht’, vooral wat de onderlinge verhoudingen aangaat, te lichtvoetig en met te veel toevalligheden aangekleed om een interessante thriller te mogen heten. Teleurstellend voor een boek met de coverquote “Een nieuwe ster in de donkere wereld van de psychologische thriller”. En dan de epiloog. Die is goed, zeer goed zelfs. Die doet je anders kijken naar het hele verhaal, die zet tot overdenking aan. Te laat om Gevangen als thriller te redden, maar op tijd om er toch nog nipt drie sterren uit te slepen en de nieuwsgierigheid te wekken naar meer werk van Morgan. De epiloog doet vermoeden dat Morgan beter kan dan ze in Gevangen laat zien.