Het religieuze doolhof

Een velletje papier met daarop de woorden Hora est is tot daaraantoe, maar wanneer archeoloog Peter de Haan op zijn mobieltje berichten ontvangt met teksten die niet te duiden zijn, is zijn nieuwsgierigheid naar de herkomst gewekt. Dan belandt de Leidse burgemeester Freylink met graafmachine en al in een diepte die meer behelst dan een ruimte voor het plaatsen van ondergrondse vuilcontainers. Peter en collega-archeoloog Daniël Veerman gaan ondergronds en treffen daar een bebloede jongeman aan. Professor Arnold van Tiegem is ook naar beneden gegaan en verdwijnt. Ook docente Judith Cherev is spoorloos. Deze en meerdere ingrediënten zetten Peter de Haan aan tot een onderzoek à la de speurtochten in de boeken van Dan Brown. 

De eerste pakweg honderd pagina’s zijn goed te volgen. De verwijzingen naar de Bijbel en de geschiedenis van Leiden zijn dan nog te behappen. Maar het wordt te veel. Jeroen Windmeijer propt het verhaal vol met Bijbelgeschiedenis, fragmenten uit de Bijbel, de discutabele rol van Paulus, zo veel en zo gedetailleerd dat wie niet thuis is in de materie onherroepelijk de kluts kwijtraakt. En daarmee de interesse in het verloop van Het Pauluslabyrint. Als je nooit gehoord hebt van mithraïsme, het Ebionitisch Manifest, Gamaliël en verscheidene andere zaken/namen, is het ondoenlijk de plot te begrijpen, laat staan die op waarde te schatten. Het zal ongetwijfeld goed in elkaar steken, de auteur mag ter zake kundig worden geacht, van leesplezier is echter geen sprake meer als het abracadabra wordt al doe je nog zo je best. Natuurlijk kun je als lezer Google aanroepen, maar voor het leggen van verbanden en interpreteren van theorieën red je het daar niet mee. Kenners van Bijbelse geschiedenis hebben wellicht geen of in elk geval minder moeite met de stof, hun beleving van Het Pauluslabyrint zal waarschijnlijk positiever zijn.

De vergelijking met Dan Brown dringt zich algauw op. Toch is er wel verschil, al zijn de uitgangspunten – religie/geschiedenis en speurtocht – gelijkaardig: Dan Brown weet ondanks lastige thematiek begrijpelijk te blijven, Jeroen Windmeijer maakt het dermate moeilijk, theoretisch, dat ‘leken’ halverwege het boek zouden kunnen afhaken. De strekking van het verhaal wordt uiteindelijk duidelijk, ook voor wie niet alle theorieën kan of wil volgen.  

De schrijfstijl van Windmeijer is fraai en meeslepend, dat moet gezegd. Daar waar theorieën en Bijbelfragmenten op de lezer losgelaten worden, gaat logischerwijs de vaart uit het verhaal. Evenzo bij tekst in het Latijn (met vertaling erbij) of in het Engels. Bijster spannend is Het Pauluslabyrint niet, wat voor een deel te wijten is aan het niet kunnen plaatsen waar het over gaat. De karakters zijn zeer vlak, verder dan hun rol in de zoektocht komen ze niet. Het aspect originaliteit scoort goed.