Ondanks diverse punten van kritiek een genoegen om te lezen

Jeroen van Inkel, in 1961 geboren als Jeroen Hendrik van Donderwinkel, is een van Neerlands bekendste radio-dj’s. Van Rinkeldekinkel naar Kortsluiting, Van Inkel begeeft zich op het schrijverspad. Aan pretenties geen gebrek. Op het boek staat vermeld: ‘Een verslavende bestseller’, wat nog bewezen zal moeten worden, maar als je het vaak en hard genoeg roept zal het wel als zodanig uitpakken; naamsbekendheid heeft Van Inkel al. De uitgever geeft als genreaanduiding ‘Literaire thriller’ mee. Brilletje, stoere belettering, quote van collega-dj Adam Curry. Al met al een popiejopiecover, die bij mij enige scepsis oproept.

Vrank van Houten is radio-dj en werkt daarnaast mee aan een misdaadprogramma van een regionale omroep. Zijn ambitie ligt bij de misdaadjournalistiek, à la Peter R. de Vries en John van den Heuvel. Hij grijpt de kans onderzoek te doen naar een oude zaak met beide handen aan, je moet immers érgens beginnen. Het onderzoek gooit zijn toch al niet zo stabiele leven nog verder overhoop. Van Houten wurmt zich gaandeweg het verhaal behoorlijk in de nesten…

Seks, cocaïne en midlifecrisis blijken in Kortsluiting  belangrijker ingrediënten dan het onderzoeken en oplossen van het betreffende misdrijf. Het puberale gedrag van Vrank van Houten, echtgenoot en vader, wordt uitvoerig beschreven, als een soort rechtvaardiging waar een weldenkend mens de haren van overeind gaan staan. De misdaad is bijzaak: het onderzoek stelt niets voor, de oplossing berust op toevalligheden en aannames en het wordt nergens spannend. Jammer dat het accent niet andersom ligt; het ikke, ikke, ikke van Van Houten gaat tegenstaan. Werkelijke diepgang in het karakter Van Houten ontbreekt, zijn onverantwoordelijke houding ten opzichte van zijn gezin en zijn kortzichtigheid worden onvoldoende onderbouwd. De laatste twee pagina’s van het boek zijn dan ook ‘lekker puh’ en maar een heel klein beetje sneu.

Van Inkel kan babbelen als de beste en zijn schrijfstijl doet daar qua snelheid niet voor onder. Kort, bondig, gelardeerd met Engelse woorden en zinnen, een overdaad aan tekstfragmenten uit de popmuziek en titels van tv-programma’s. Ontiegelijk flauwe humor leukt het verhaal op, Candy Crush komt voorbij, The Voice of Holland, maar ook Hyves (dat al maanden voor verschijnen van Kortsluiting opgeheven is). Het is ‘too much’. Tig keren passeert bijvoorbeeld het zinnetje ‘Hekel aan’. Daar heb ík dus een hekel aan. Je zou het de typische Van Inkelstijl kunnen noemen, die afgestemd is op een publiek dat de middelbare leeftijd nog niet heeft bereikt, of deze ontkent.

“Enige gelijkenis met bestaande personen berust op toeval”, zo staat voor in het boek. Dat mag dan zo zijn, maar Vrank van Houten en Jeroen van Inkel vertonen verdacht veel overeenkomsten …

Ondanks diverse punten van kritiek heb ik Kortsluiting  met genoegen gelezen. Het mag allemaal wat verfijnder en preciezer, beter in balans en volwassener, maar het debuut van Van Inkel overstijgt mijn licht sceptische verwachtingen. En die kretologie op de cover: weg ermee.