Grüß Gott

Melkbloed is de debuutthriller van de Duitse Clara Weiss. In een mum van tijd zit je in het verhaal en ben je aan het boek gekluisterd, zodanig dat je je bijna één voelt met Elvira, het enige perspectief. Weiss heeft een unieke, intense manier van schrijven: traag, gedetailleerd en desondanks niet saai. Een en al leesgenot, zó meeslepend en goed, zó sfeervol, een boek als dit zou eindeloos mogen doorgaan.

En dan de locatie: die wordt niet exact aangegeven, maar afgaande op een verwijzing naar de Soiernspitze is het Karwendelgebergte in Beieren (Duitsland), tegen de Oostenrijkse grens aan, het meest voor de hand liggend. Grüß Gott-gebied, in de bergen, in een gehucht waar iedereen elkaar kent en waar je in plaats van afgrijselijke misdrijven slechts lieflijkheid, vriendelijkheid, maar ook bekrompenheid verwacht. Die bekrompenheid vormt een wezenlijk bestanddeel van Melkbloed en wordt door Weiss met precisie en een vleugje cynisme beschreven.  

‘Met al die zaken [te weten een internetaansluiting, verschillende soorten thee, dozen met boeken] had hij een stuk van zijn vroegere wereld naar dit afgelegen gehucht meegebracht. Maar de wereld hier was eigenzinnig en onwrikbaar. De uren gingen niet sneller en de aardappels werden niet groter alleen maar omdat je via internet met alle continenten verbonden was. Hierboven bepaalden de bergen nog altijd de loop der dingen.’  

Elvira woont met haar vader, man en zoon in een boerderij op de berg. Zij heeft geen baan buitenshuis, gezin en boerderij – tevens bed and breakfast – zijn haar leven. Als zij haar buurvrouw wil spreken, blijkt deze niet thuis te zijn. Elvira vertrouwt het niet, gaat op nader onderzoek uit en treft een lijk aan, zwaar verminkt en vastgebonden op een rad. Hier wordt meteen duidelijk dat Melkbloed niet geschikt is voor tere zielen. Er volgen meerdere doden, de ene moord is nog weerzinwekkender dan de andere. De onophoudelijke sneeuwval sluit het dorp en de berg van de buitenwereld af, hetgeen betekent dat de moordenaar zich in de kring van bekenden moet bevinden. Er is geen politie ter plaatse. Elvira is bang, maar zet alles op alles om de misdrijven te ontraadselen. Daarbij stuit ze op de legende van de heilige Catharina, waarmee de moorden overeenkomsten vertonen. De religieuze elementen ontgaan ook meneer pastoor niet, al is Elvira niet zo van zijn hulp gecharmeerd. Welke rol speelt de pastoor? Is de gast in Elvira’s bed and breakfast niet een beetje typisch? Koestert Elvira’s vader geheimen? Elvira wenst op elke vraag een antwoord. Die antwoorden krijgt ze niet zonder risico’s te nemen.  

Het verhaal steekt schitterend in elkaar. Zelfs al vermoed je wie er niet deugt/deugen, dan nog weet je niet waarom en hoe. Spookt het op de berg? Elk eng geluid maakt nerveus: is het de moordenaar of een rat of de krakende vloer? Wie is te vertrouwen en wie niet? Clara Weiss tovert een alledaags bergdorp om tot een oord vol spanning. De afloop is verrassend.  

Dat je het maar weet: van 25 november tot Driekoningen is het verboden te dansen. Hoe dat zit, legt de pastoor in Melkbloed haarfijn uit.