Met afstand het beste van Lupko Ellen

Al te vaak hoor je in den lande dat noorderlingen geen gevoel voor humor hebben. De in Gasselternijveenschemond geboren en in Warffum woonachtige auteur/dichter Lupko Ellen (1953) rekent met deze misvatting af: hij schreef Nachtengel, het vierde deel van de Ludde Menkema-trilogie. Als dat geen humor is … Tot en met Herenboer  staat op de boeken vermeld dat ze deel uitmaken van een trilogie. Nachtengel  lijkt daardoor een toegift, maar wellicht valt Ludde zo in de smaak bij auteur en lezers dat er nog vele boeken volgen.

Het gaat om de inhoud van Nachtengel, toch kan ik het niet laten de aandacht te vestigen op de cover van het boek: opvallend in al zijn eenvoud, buitengewoon fraai, exact in de trant van de covers van de eerder verschenen boeken in deze reeks en in die van Lupko Ellens recent verschenen minithriller Hellig vuur. Complimenten!

Ludde Menkema komt op initiatief van bevriend rechercheur Henri de Geus terecht in de wereld van de vrouwenhandel. Ludde en Henri gaan samen op onderzoek uit in Bosnië, waar ze de bron vermoeden van in Nederland als koopwaar aangeboden jonge meisjes. Voormalig Joegoslavië is voor beiden bekend terrein, ze hebben er tijdens de burgeroorlog dienst gedaan. Onder de verdachten bevinden zich hooggeplaatste, invloedrijke Nederlanders, die, evenals hun Bosnische partners in crime, niet bepaald blij zijn met de speuracties van het duo. Ludde en Henri krijgen op alle denkbare manieren tegenwerking, geweld wordt daarbij geenszins geschuwd. Blijven de wat onbezonnen Ludde en de bedachtzamer edoch verliefde Henri heel tijdens deze moeizame klus en weten ze voldoende bewijsmateriaal te verzamelen tegen de criminelen?

Lupko Ellen is uitstekend op dreef in Nachtengel, het is met afstand zijn beste werk tot nu toe. Zeer plezierige schrijfstijl, spanning, wat Bosnische geschiedenis, liefde, alles in de juiste proporties gedoseerd in een goede plot. De lezer wordt meegesleurd in de avonturen van Ludde en de zijnen, in de hoop op een goede afloop. Onder goede afloop te verstaan het uitroeien van de ronsel- en handelspraktijken; de misbruikte meisjes zullen ongeacht de afloop moeten accepteren wat hun is overkomen. Ellen neemt geen blad voor de mond, is expliciet in zijn bewoordingen waar ‘t het misbruik en het geweld betreft, tegelijkertijd verluchtigt hij het verhaal met de krankjorume invallen die hoofdpersoon Ludde Menkema typeren. Het geheel is knap in balans, de beladenheid van het thema vrouwenhandel wordt nergens gebagatelliseerd, Ludde nergens te belangrijk gemaakt. Beetje jammer, dat de auteur zich wat al te gemakkelijk ontdoet van bijrolspelers die kennelijk niet in het verhaal passen: Farima en Ilias, respectievelijk echtgenote en zoon van Ludde, worden meteen in het begin weggewieberd naar Australië, zodat Ludde zijn handen vrij heeft. Het verhaal van Henri en Mirjana en dat van Luddes plannen voor opvanghuizen is onaf. Het zou mij niet verbazen als we Ludde nog eens terugzien in Bosnië en Herzegovina. Ik zou dat toejuichen!