Zeer plezierige who- en whydunit

Britta Bolt is de naam waaronder het duo Britta Böhler en Rodney Bolt de Posthumustrilogie presenteert. Böhler, geboren Duitse, en Bolt, afkomstig uit Zuid-Afrika, wonen beiden al geruime tijd in Amsterdam en kennen de stad door en door, zoals al in deel 1, Heldhaftig, bleek.
Vastberaden is deel 2 van de trilogie. De titel van deel 3, verwachte publicatie in 2015, is Barmhartig, waarmee de wapenspreuk behorend bij het wapen van Amsterdam compleet is: Heldhaftig, Vastberaden, Barmhartig. Zelfs de drie kruizen in het wapen – waarvan niet precies bekend is waar die voor staan, volgens Wikipedia zijn er meerdere opties – komen in de boeken terug: ze markeren de overgang naar een nieuwe paragraaf binnen een hoofdstuk.

Toni en Zig zijn vermoord, respectievelijk toegetakeld in een sauna en bloederig aan hun einde gekomen in een pension op de Wallen. Pensionhoudster Marloes Vermolen wordt verdacht van beide moorden. Met beide mannen heeft ze ruzie gehad, daar zijn getuigen van, en – niet geheel onbelangrijk – er is/zijn geen andere verdachte(n) voorhanden. Pieter Posthumus gelooft in Marloes’ onschuld. Zijn zoektocht naar de waarheid is bepaald geen een-tweetje. Posthumus belandt in een wereld die niet de zijne is, maar eigenlijk ook weer wel, omdat hij er als medewerker van het Team Uitvaarten van de gemeente Amsterdam aan gewend is om met mensen, beter gezegd doden, van divers allooi te maken te krijgen. De kringen waarin hij terechtkomt zijn onfris: seksbusiness, mensenhandel, dubieuze zakelijke praktijken. De vermoorde mannen Toni en Zig zijn zelf overigens ook niet al te fris. Amateurspeurder Posthumus pakt de waarheidsvinding op geheel eigen wijze aan en is niet onverdeeld blij met de uitkomst. Hoe nu? Zijn bevindingen zijn op z’n zachtst gezegd pijnlijk voor een van zijn vriend(inn)en. Posthumus staat voor een dilemma.

Vastberaden start met een quote van François de La Rochefoucauld, die alvast tot nadenken stemt: “Onschuld wordt niet half zo goed verdedigd als misdaad.” De eerste regel van het verhaal luidt: “Pieter Posthumus had nog nooit zó veel bloed gezien.” De toon is gezet, de lezer schiet subiet uit de startblokken, er is geen tijd om te acclimatiseren. Als je deel 1 ruim een jaar geleden gelezen hebt, moet je toch weer enige moeite doen de verschillende personages te plaatsen. Mijn aanvankelijke vrees dat Vastberaden even druk en chaotisch zou zijn als Heldhaftig bleek in hoofdstuk 2 al ongegrond. Het hele verhaal is keurig gestructureerd en heeft een logische opbouw. Er komen oude bekenden voorbij, waar nodig wordt hun karakter verder uitgediept, en ook nieuwe figuren passeren, al dan niet eigenaardige. Het Britta Bolt-duo hanteert een aangename schrijfstijl, die vlot, niet te simpel, modern, informatief en humoristisch is. Veel dialogen, nu eens hilarisch, dan weer serieus. De verschillende personages spreken zeer tot de verbeelding en zijn ‘warmer’, minder afstandelijk dan in Heldhaftig. (Over beelden gesproken: de tv-rechten van de trilogie zijn in mei 2014 verkocht aan een Engels tv-productiebedrijf!) Hier en daar zijn wat Marokkaanse ‘kruimels’ door het verhaal gestrooid, refererend aan en volgend op een verhaallijn uit deel 1.

Zeer plezierig boek, aanzienlijk sterker dan het voorgaande deel. Het mag wat spannender, voor de rest is er weinig op aan te merken, behalve misschien dat de rol van de politie een minimale is. Vastberaden is goed te volgen als je Heldhaftig niet gelezen hebt, maar voor meer inzicht in de verhoudingen tussen Pieter Posthumus, Anna, Merel en overige vrienden en om over meer achtergrondinformatie te beschikken, is het wellicht raadzaam toch eerst deel 1 te lezen. Ik verheug me alvast op Barmhartig. Zet de stijgende lijn zich voort?