Er gebeurt veel, maar de spanning ontbreekt

Sue Grafton (1940) behoort tot ’s werelds bestverkopende thrillerauteurs. De ‘Alfabetreeks’, met privédetective Kinsey Millhone als protagonist, is in 1982 van start gegaan met A staat voor Alibi. Het is nu 2014 en we zijn aanbeland bij W staat voor Wild, deel 23. Kinsey is niet 32 jaar ouder geworden, het verhaal speelt zich af in 1988. Beetje ouderwets dus, zonder laptops en mobiele telefoons, dat heeft wel iets. Je zou verwachten dat het personage Kinsey Millhone zich prima leent voor film of tv, maar Grafton weigert de rechten te verkopen. Ook haar nazaten mogen dat na haar dood niet doen, op straffe van vervolging.

Santa Teresa, fictieve stad in Californië, 1988. Twee doden: privédetective Pete Wolinksy en de dakloze Terrence Dace. Wolinsky is neergeschoten. Dace is een natuurlijke dood gestorven en draagt een briefje op zak met Kinsey Millhones naam en telefoonnummer. Kinsey kent Wolinsky van een vroegere samenwerking, Dace ziet ze voor het eerst in het lijkenhuis. De zaken lijken geen verband met elkaar te houden, maar Kinsey begint te graven en spit nijver door tot ze raakvlakken tussen beide mannen vindt.

Ga er maar aanstaan, 23 boeken met Kinsey Millhone, wat een prestatie! Steeds iets nieuws bedenken, terwijl alles moet kloppen met de voorgaande delen. X, Y en Z volgen nog, heeft Grafton beloofd, waarbij Z staat voor Zero.
De oorspronkelijke titel, W is for Wasted, past beter bij het verhaal dan de Nederlandse titel W staat voor Wild. Onverklaarbare keuze, want het boek bevat noch wilde scènes, noch wilde mensen of wilde dieren. Warboel was wellicht beter geweest, want een warboel is het. De grote lijn in het verhaal wordt voortdurend onderbroken door afdwalingen en zijwegen, uitweidingen waar zich maar de gelegenheid voordoet, personages met hun eigen niet ter zake doende ‘ding’ en een duizelingwekkend aantal bijvoeglijke naamwoorden. Dat is Graftons manier van schrijven, daar moet je van houden. Het haalt de vaart uit het verhaal, voor zover al aanwezig, en lijkt voor een deel slechts te dienen als bladvulling. Uiteindelijk  staan zo ongeveer alle puntjes op de i, dat moet gezegd, maar de weg daarheen duurt langer dan nodig.

Er gebeurt veel in W staat voor Wild, maar de spanning ontbreekt, alleen tegen het einde komt er een kleine opleving. Toevallig heeft een oude liefde van Kinsey voor Wolinsky gewerkt. De crimineel in het verhaal is vrij eenvoudig aan te wijzen, wel heeft Kinsey er een hele klus aan het hoe en waarom te ontleden en het bewijs bij elkaar te krijgen. De passages met en over de daklozen en die over de gang van zaken met betrekking tot wetenschappelijk onderzoek zijn veruit de interessantste. Grafton/Kinsey moet echter waken voor een te belerend vingertje.