Eve Babitz toont het oppervlakkige leven in het Los Angeles van de jaren zeventig.

Lome dagen, vluchtig gezelschap van Eve Babitz is een reeks biografische, bijna dagboekvormige vertellingen, die een vervolg vormen op het relaas over Eve's tienerjaren in de jaren zestig. In het tweede deel treedt zij op als de volwassen, aantrekkelijke en intelligente jongedame die iedereen graag ontmoet. Zij verkeert in kringen van beroemdheden zoals Jim Morrison en de kunstenaar Ed Ruscha.

In het bijzonder gaan de verhalen over de wijze waarop mensen in de jaren zeventig hun tijd doorbrachten in Zuid-Californië, waarbij ze geobsedeerd op zoek waren naar succes. Deze vaak obsessieve drang kon mensen tot het uiterste drijven. Drugs en alcohol werden veelvuldig gebruikt om de dag door te komen.

Babitz heeft een ambivalente houding jegens Zuid-Californië. Enerzijds zou zij er nooit dood gevonden willen worden, anderzijds kan zij niet zonder de plekken waar zij opgroeide. Deze wisselende gevoelens vloeien voort uit haar observaties van Los Angeles en de cultuur aldaar. Het boek staat vol met droge, humoristische maar ook zeker melancholische passages. Met regelmaat krijg je de indruk dat zij je persoonlijk aanspreekt als een goede vriendin die je op de hoogte houdt van alle nieuwtjes over het leven in de stad en over haar laatste avonturen. Wat het verhaal echter bijzonder maakt, zijn de gedetailleerde beschrijvingen van de stad zelf. Deze zijn zo levendig en sfeervol dat je bijna heimwee krijgt naar een tijd en plaats waar je nog nooit bent geweest.

‘Als het om de liefde gaat zijn vrouwen bereid diep te gaan: dat staat in hun geboorteakte. Vrouwen zijn niet bereid om ‘alles’ te hebben, althans niet het succesvolle ‘alles’. Ik bedoel, ze hebben geen behoefte aan ‘alles’ als het niet naar een lang en gelukkig leven met hun prins verwijst (want zelfs als het mislukt en de prins er met de oppas vandoor gaat, is er tenminste nog een precedént). Er is echter geen precedent voor vrouwen die hun ‘alles’ zelf creëren en ondervinden dat dat niet de oplossing is. Vooral als je faam, geld en liefde hebt vergaard door te brullen hoe verdrietig en eenzaam en mishandeld je was. Wat slechts een trieste variant is van het Hollywood-‘alles’ waarbij ze je met steeds meer faam, geld en liefde opzadelen naarmate je meer kwetsbaarheid en hulpeloosheid op het doek projecteert. Hier geven ze je alleen ‘alles’ als je een totaal verwarde indruk maakt. Waardoor je weinig vrienden overhoudt.’

De melancholische en verdrietige sfeer in de verhalen vloeit voort uit het gevoel dat Babitz gevangen zat in een stad waar het moeilijk is om waardevolle en langdurige relaties op te bouwen. Met een scherpe pen neemt Babitz je mee in haar verhalen die ogenschijnlijk nergens over gaan, maar toch een belangrijk menselijk thema aanraken: de nood aan verbinding in een wereld die slechts om uiterlijke zaken lijkt te draaien. De verhalen roepen dus ook diverse gevoelens op. Het is knap dat Babitz haar stad zo gedetailleerd en sfeervol heeft beschreven, maar het blijven onstuimige en vaak verdrietige verhalen over mensen die het geluk in hun leven niet vinden.