Een verfijnde vertelling met een onverfijnd einde.

Moshi Moshi van Banana Yoshimoto (1964) volgt de jonge Yocchan, die na de plotselinge en ingrijpende zelfmoord van haar vader samen met haar moeder probeert haar leven opnieuw vorm te geven. Voor het eerst uit het ouderlijk huis, vestigt Yocchan zich in een kleine studio in een nabij dorp, tegenover de bistro waar ze als souschef werkt. Er is inmiddels een jaar verstreken, maar de sporen van het verlies blijven zichtbaar. Wanneer haar moeder, verteerd door herinneringen en verstikt door de leegte van hun oude huis, onverwachts bij haar aanklopt, wordt Yocchan geconfronteerd met het verleden dat ze juist probeerde te ontvluchten.

Yoshimoto begint met een ingetogen benadering van rouw, identiteit en de zoektocht naar houvast na verlies. Ze onderzoekt hoe een familie omgaat met een onverwachte dood, de daaropvolgende onthullingen en de geleidelijke terugkeer naar het dagelijkse leven. Tegelijkertijd is Moshi Moshi een ode aan de troostende kracht van gemeenschap en gastronomie—elementen die subtiel verweven zijn in Yocchans herstelproces.

Met een lichte toon raakt Yoshimoto aan zware thema’s als verlies en emotionele ontworteling, zonder in dramatiek te vervallen. De tragiek blijft alledaags, en de roman ontwikkelt zich van tragedie naar een coming-of-age-verhaal met spookachtige ondertonen, waarin rouw geen eindpunt is maar een overgang. Beeldende details—de bloeiende kersenboom voor café Les Liens en de warme sfeer van de bistro—symboliseren hoe een vertrouwde omgeving bijdraagt aan herstel en het alledaagse zich langzaam om het verlies heen vormt.

“Onder de priemend koude sterrenhemel drong het inzicht nog dieper tot me door: de kostbare wetenschap dat weliswaar niemand op deze aarde mij—mij dus, dit individu dat zo jong en zo verdrietig was en eruitzag alsof ze alles had verloren—in mijn geheel kon begrijpen, maar dat ik een gedeelte van mij wel met zoveel anderen om me heen deelde, mensen wier ervaringen tegen de mijne aanschuurden en ermee overlapten.”

Yoshimoto begint Moshi Moshi met een zorgvuldig opgebouwde vertelling, maar tegen het einde verliest het verhaal zijn nuance. Waar de thematiek in eerste instantie op een gelaagde en natuurlijke manier werd verkend, wordt het plot plotseling expliciet, en maakt subtiliteit plaats voor uitleggerigheid. Dit blijkt het duidelijkst uit de transformatie van de hoofdpersoon en de gebeurtenissen om haar heen. De vrouw die samen met Yocchans vader zelfmoord pleegde, wordt plotseling gepresenteerd als een ‘immense duisternis, een mythische entiteit’. Tegelijkertijd verandert Yocchan binnen enkele pagina’s van een onvolwassen jonge vrouw in iemand die haar realiteit volledig accepteert. De dood van haar vader die haar gedurende het verhaal heeft achtervolgd, wordt afgedaan alsof ze er ineens zonder moeite overheen is. In de laatste tien pagina’s gebeurt er veel, maar een geloofwaardige verklaring voor deze plotselinge omslag ontbreekt.

Ook op plotniveau laat het einde te wensen over. Yocchans (liefdes-)keuzes lijken willekeurig en zijn onvoldoende uitgewerkt. Zo begint ze een relatie met een oude vriend van haar vader, een wending die niet is voorbereid en daardoor eerder vreemd aanvoelt dan overtuigend. Het slot schept meer afstand in plaats van een bevredigende afronding te bieden.

Moshi Moshi begint als een verfijnde, subtiele vertelling, maar eindigt gekunsteld. Een verhaal dat leunde op symboliek en karakterontwikkeling, wordt uiteindelijk overschaduwd door uitleggerigheid en plotwendingen die meer vragen oproepen dan ze beantwoorden.