Een intiem en subtiel verhaal over het verleden dat zijn geheimen langzaam prijsgeeft.

Kathy Mathys (1977) is een Belgische schrijfster en schrijfdocente die haar passie voor literatuur en inzichten in het schrijversvak met anderen deelt. In 2015 debuteerde ze met Smaak, een verkenning van de relatie tussen smaak, zintuigen, geest en verlangens. Drie jaar later volgde haar eerste roman, Verdwaaltijd, waarin ze obsessie, verlangen om te verdwijnen en de manier waarop landschappen ons kunnen vormen, onderzoekt. Tot het glinstert is haar derde roman.

In Tot het glinstert verweeft Mathys verschillende tijden en locaties subtiel tot een intrigerend geheel. Het verhaal begint in 1996, wanneer de tweeëntwintigjarige Anna als schrijfdocent vier gemotiveerde studenten heeft: Bruce, Emily, Joost en Sylvia. Wat aanvankelijk begint als een reeks lessen, groeit uit tot een vriendschap die Anna volledig in haar greep houdt. Maar zoals dat gaat, ontstaan er mettertijd barstjes in de relatie, en uiteindelijk moet Anna het stellen met enkel haar herinneringen aan deze bijzondere groep.

Wanneer Bruce, als enige van de groep, internationaal doorbreekt als schrijver, trekt hij zich terug in Frankrijk, waar persoonlijke worstelingen zijn succes steeds meer overschaduwen. Hij zoekt Anna’s hulp, maar hun ontmoetingen verlopen anders dan zij had gehoopt. Pas echt confronterend wordt het in 2018 als Billie, de dochter van Bruce en Emily, plotseling opduikt in Anna’s klas in St. Ives. Dan blijkt dat het verleden meer geheimen met zich meedraagt dan Anna ooit had kunnen bevroeden.

‘Was het werkelijk zo gegaan tussen Bruce en zijn vader die laatste keer of had de waarachtigheid het moeten afleggen tegen Bruce’ verlangen om te fabuleren? Dat zal ik nooit weten. Wat ik wel weet, is dat hij dingen verzon, ook tegen mij. Er was een tijd waarin dat besef verontwaardiging bij me opriep, nu begrijp ik het beter. Door de gebeurtenissen naar zijn hand te zetten, bood hij weerstand aan het cliché verhaal over een getormenteerde jeugd vol misbruik. Zijn veelkoppige vertellingen lieten hem losbreken uit die mal, ze vormden een daad van verzet.’

Mathys schrijft in een ingetogen stijl die de lezer subtiel en doeltreffend onderdompelt in de complexiteit van menselijke relaties. Met verfijning tekent ze de dynamiek tussen de personages, waarbij ze zorgvuldig de invloed van persoonlijke ervaringen blootlegt. Het verleden van Bruce speelt bijvoorbeeld een cruciale rol in de vriendschap, en onthult hoe ieder personage zich verhoudt tot de anderen. Mathys’ schrijfstijl versterkt dit proces: ze wisselt betekenisvolle zinnen af met zintuiglijke beschrijvingen, waardoor de onderlinge verhoudingen langzaam maar krachtig tot leven komen. Door haar scherpe observaties en rijke taal creëert ze een wereld waarin je niet alleen de personages begrijpt, maar ook hun diepere motieven voelt.

Op een elegante manier verkent Mathys de grens tussen feit en fictie. Wat er precies met Bruce is gebeurd, blijft lang in nevelen gehuld. Zelfs aan het einde blijft zijn verhaal onvolledig, met verschillende versies van de waarheid die de lezer krijgt aangereikt. Alles draait om herinneringen die met de tijd vervagen of veranderen. Mathys kiest voor een traag verteltempo om dit thema te onderzoeken. Deze rustige opbouw weerspiegelt hoe het verleden langzaam aan het licht komt. Tegen het einde versnelt het tempo echter plotseling, een wending verandering die de zorgvuldig opgebouwde spanning enigszins doet verwateren. Daardoor lijkt de roman, ondanks zijn diepgang, enigszins uit balans te raken.

Tot het glinstert van Kathy Mathys is een intiem verhaal dat je uitnodigt stil te staan bij de kleinste, persoonlijkste momenten die ons uiteindelijk het meest vormen. Het is een verhaal dat zich niet opdringt, maar je uitnodigt om de stille kracht van menselijke relaties en herinneringen te ontdekken en de dingen die ons bepalen, terwijl we ze misschien niet eens altijd opmerken. Dit is een boek dat je, als je eenmaal bent begonnen, niet meer wilt loslaten, juist omdat het je aanraakt op een manier die geen grote woorden of dramatiek nodig heeft.