Tussen de dagen is een meeslepend verhaal over de complexiteit van tijd en emoties.

Luc Vandromme (1961) heeft reeds jaren een fascinatie voor het concept van tijd, hetgeen duidelijk tot uiting komt in zijn romans. Zijn werk speelt zich bijvoorbeeld af in de toekomst, zoals in zijn boek Niets verlaat de tijd. Dit is een familiekroniek waarin tijd een centrale rol speelt, vooral in de vraag waar je vandaan komt. Daarnaast speelt Vandromme in zijn boeken ook met de relatie tussen verleden en heden. Dit is eveneens het geval in zijn recentste roman Tussen de dagen, waarin hij het concept van synchroniciteit onderzoekt en de invloed daarvan op het leven van zijn personages. In deze roman komen twee verhaallijnen aan bod: één die zich afspeelt in de zestiende eeuw en één rondom het jaar 2009.

In zijn boeken speelt Vandromme ook met de relatie tussen verleden en heden. Dat doet hij ook in zijn nieuwste roman Tussen de dagen waarin hij het concept van synchroniciteit onderzoekt en de invloed daarvan op het leven van zijn personages. Twee verhaallijnen spelen daarin een rol. Eén speelt zich in de zestiende eeuw af en de andere rond 2009.

De vraag is natuurlijk hoe deze twee verhaallijnen met elkaar samenhangen. Om deze vraag te beantwoorden, moeten we onder andere kijken naar de Gregoriaanse kalender. Om de tijd synchroon te laten lopen met het ‘werkelijke’ jaar (rond 1580), werd deze kalender ingevoerd, waarbij tien dagen moesten worden weggelaten. Één van de verhaallijnen gaat over de invoering van deze kalenderhervorming en de hoofdpersoon Misa. Zij is de dochter van een wetenschapper die gedurende deze tien dagen gruwelijke experimenten op zijn eigen familie uitvoert. Misa overleeft ternauwernood de fouten van haar vader, maar komt daardoor onder invloed te staan van pastoor La Catena. Dit deel van het verhaal behandelt ook de misstanden uit die tijd, zoals seksueel misbruik in de kerk, ongelijkheid en geweld tussen vrouwen en mannen, politieke leugens en het verbergen van moord.

‘De tijd is primitief. Niets meer dan een oergevoel dat samenvalt met alles wat wisselt. Een onbeholpen vondst om te bevatten hoe donker en licht elkaar in een eeuwig rollen opvolgen. Hoe de kleuren aan het einde van de dag aan grauwigheid winnen, oplossen en overgaan in het sterrenlicht. Dat op zijn beurt ontbindt en wordt overweldigd door het blauw van de ochtend dat het land, de oceanen, de bossen, bergen en dieren oplicht.’

De andere verhaallijn gaat over de Italiaanse Mauro en is in de tegenwoordige tijd geschreven. Hij is docent, vader van twee dochters en getrouwd met Lotte. Hij wordt gevraagd om een cursus te ontwikkelen die zich richt op toekomstige ontwikkelingen. Er is ook iets vreemds aan de hand, want in zijn dromen lijkt het alsof het verleden hem achtervolgt. Ook verliest hij tijdens een reis zijn bewustzijn voor een aantal dagen, waardoor het lijkt alsof die tijd niet meer bestaat. Mauro’s Italiaanse achtergrond vormt een brug naar het verhaal van Misa, dat in de verleden tijd is geschreven. De goed getimede wisselingen tussen de verschillende verhaallijnen dragen bij aan de kracht van het geheel.

Het wordt snel duidelijk dat Vandromme grondig onderzoek heeft gedaan naar de zestiende eeuw, maar wat raakt is dat hij erin is geslaagd zijn lezers mee te nemen in de turbulente golven van emoties die de personages doormaken. Verdriet, woede, hoop en liefde wisselen elkaar af in een meeslepend ritme. Het is de realistische en invoelbare manier waarop Vandromme zijn personages neerzet en die het verhaal ook behoorlijk veel spanning geven. Zijn protagonisten zijn geen karikaturen, maar complexe individuen met wie je je gemakkelijk kunt identificeren.

‘De werkelijkheid versmalt tot een koker en eindigt in een punt halverwege mijn voorhoofd. Het omvat mijn hele bestaan. Mijn volledige ik. Mijn verleden, mijn nu en mijn toekomst. Mijn dromen, wensen en herinneringen. Het vibreert en pulseert op de stijgende en dalende sopranenpartij. Tegelijkertijd zingt de voorbije en de komende akkoorden. Ik ben de klanken. Ik ben de woorden. In het punt bestaat geen tijd. Het is de zon, de maan en de sterren. Het is alle kleuren. Alle geuren. Water en materie. Wolken en oceanen.’

Tussen de dagen is ook meer dan alleen een verhaal over tijd en hoe het verleden en de toekomst in relatie met elkaar staan. Het is een weerspiegeling van de universele thema's: de zoektocht naar geluk, de worsteling met verlies en verdriet, en vooral de uitdaging om betekenis te vinden in een snel veranderende wereld. In het geval van Misa gaat het om het machtsverlies van de kerk tegenover de wetenschap en bij Mauro om het opdringen van het verleden in combinatie met de snel veranderende technologie en de invloed daarvan op het dagelijkse leven.

Vandromme heeft een grote verbeeldingskracht om een inhoudelijk, gelaagd verhaal te vertellen waarin hij niet is vergeten om nadruk te leggen op de emotionele complexiteit van zijn personages. Tussen de dagen is dus een geslaagde roman.