Lezersrecensie
Veilig voor het fysieke oorlogsgeweld, maar niet voor de emotionele gevolgen
De 14-jarige Sara en haar jongere zusje Mirjam zijn Joods. Als het leven voor Joden in Duitsland steeds moeilijker wordt, besluiten hun ouders om de meisjes naar Engeland te laten vluchten. Ze reizen met de trein naar Nederland, daar worden Sara en Mirjam gescheiden van elkaar. Sara bereikt Engeland, en brengt de oorlogsjaren daar in veiligheid door. Alles wordt verteld vanuit het perspectief van Sara, eerst nog een kind dat – eind jaren ’30 – door haar ouders in bescherming wordt genomen. Haar angst, waarom zijn haar ouders zo verdrietig? Haar verwarring, waarom sturen haar ouders haar en haar zusje zomaar weg naar een vreemd land? Haar schuldgevoel, waarom kon ze er niet voor zorgen dat zij en haar zusje samen bleven? Als de oorlog voorbij is, en steeds duidelijker wordt hoe erg het Joodse volk hieronder heeft moeten lijden, dan zijn het vooral schuldgevoelens en een intens verdriet die de gevoelens van Sara overheersen. En vooral ook een diep gevoel van onmacht omdat ook de mensen om haar heen hun eigen verdriet hebben, Sara wil hen helpen, hen troosten, maar ze beseft dat dat onmogelijk is. Vooral dit deel van het boek vond ik ijzersterk beschreven. Helaas viel het einde van het boek tegen, de verhaallijnen die aan het eind vrijwel uit het niets hun intrede doen voelen overbodig en daardoor storend aan.
2
Reageer op deze recensie