Een goed boek, maar niet mijn soort boek

Als ik zie dat er een nieuw boek van Dianne Arentsen uitgekomen is en ik de kans krijg om mee te doen aan de blogtour voor dat boek, twijfel ik natuurlijk geen moment. Een aantal van haar boeken behoort tot mijn absolute favorieten. Maar, er zijn ook een aantal boeken die net wat minder bij me passen. Toen ik zag dat dit boek een los te lezen deel in de wereld van Het Patroon was, wist ik dan ook niet meer zeker of het echt mijn ding zou zijn.

Laat me beginnen met te zeggen dat dit boek goed is. Alles zit enorm goed in elkaar, de auteur heeft overduidelijk goed nagedacht over de wereld en hoe ze haar plot op wil bouwen. Ze heeft overduidelijk ook heel goed nagedacht over haar personages. Ik weet zeker dat mensen die graag epische fantasy lezen in dit boek alles gaan vinden wat ze zoeken. Politiek, een vleugje romantiek, veel wereldbouw en kleurrijke en bijzondere personages.

Ik merk alleen dat ik wat meer moeite met het boek had, omdat zelfs aan het einde van dit deel nog altijd niet helemaal duidelijk is wat er aan de hand is en wat er nu eigenlijk precies gebeurd is. Ik weet dat er nog een deel komt en alle antwoorden zullen ongetwijfeld nog komen, maar het voelt daardoor ook alsof het boek wat richting mist. De personages die we volgen hebben geen duidelijk groter doel waar ze naartoe aan het werken zijn. De vijand, op basis van de finale, wel.

Ik had daarnaast ook wat moeite met het hoofdpersonage. Ze was vooral bezig met het veroorzaken van chaos, met plagerijen en pesterijen, met gewoon willekeurig wat doen om te zien wat er vervolgens zou gebeuren. Alles is een impuls. Het voelt daardoor alsof ze geen doel heeft voor zichzelf. Alsof ze gewoon maar wat doet. Ik denk dat het expres is, maar ik merkte wel dat ik daardoor wat moeite had om echt met haar mee te leven en haar te snappen.

Ik ga het volgende deel wel lezen, maar ik begin er wel wederom met gepaste verwachtingen aan.