Dit boek wist me maar niet echt te pakken...

Elk jaar ontdek ik weer nieuwe auteurs van wie ik eerdere boeken gemist heb of waarvan ik dacht dat de boeken niet mijn ding zouden zijn. Zo las ik dit jaar mijn eerste Roselynd Randolph en het was liefde op het eerste gezicht. Toen mij gevraagd werd of ik ook dit, luchtigere, boek wilde lezen, zei ik dan ook meteen ja.

Ik vind het lastig om onder woorden te brengen wat ik eigenlijk van dit boek vond. Ik denk dat ik dit boek simpelweg met de verkeerde verwachtingen begonnen ben, namelijk. Ik had gelezen dat het een wat meer cosy boek was en heb daar een beeld bij en om de een of andere reden paste dit boek eigenlijk net niet helemaal lekker in dat beeld.

De belangen in het boek zijn eigenlijk veel te groot om echt cosy genoemd te kunnen worden. Het boek is inderdaad minder zwaar dan het andere boek dat ik van deze auteur las, maar nog steeds geen "ik ga lekker onderuit gezakt, zonder zorgen lezen"-boek. Er zit gevaar in, er zitten een aantal heftige scènes in en het is duidelijk dat er nog veel meer komt en alles pas net begonnen is.

Ik merkte daarna dat ik de romantiek niet helemaal lekker uit de verf vond komen. Door de twee perspectieven verwachtte ik dat er net wat meer zou gebeuren, dat het misschien ook net wat meer om de romantiek zou draaien. Wellicht komt dat allemaal nog, maar dat geldt voor heel veel. Misschien wel te veel. Ik bleef daardoor een beetje op mijn honger zitten aan het einde.

Ik weet nog niet of ik het vervolg op ga pakken. Ik denk dat deze auteur toch net wat beter is in het schrijven van de wat duisterdere verhalen.