Aandoenlijke en zomerse roman à la Française

Dat Lorraine Fouchet (1956) een Franse schrijfster is zal de lezers van haar roman De kleuren van het leven niet ontgaan. Beschrijvingen van toeristische streken, zon en zee, Franse cuisine en drankjes, Franse muziek, Franse cultuur, het boek staat er vol mee. Iedereen die weleens in Frankrijk op vakantie is geweest zal de sfeer herkennen. Hoe dan ook levert het een toepasselijk decor op voor een aandoenlijk en sympathiek verhaal dat originele vondsten en een leuk einde heeft te bieden, maar ook afdwaalt van zijn oorspronkelijke koers.

Lorraine Fouchet schrijft al lang, maar werd bij ons pas recentelijk bekend met Het geluk van Lou, haar 17de en meest succesvolle roman. De kleuren van het leven is haar tweede Nederlandse vertaling, verzorgd door Ghislaine van Drunen. Fouchet is ook arts op de spoedeisende hulp wat aan haar boek te merken is. Lichamelijk onheil en de dood spelen een onverwacht belangrijke rol en op psychisch gebied kloppen haar personages keurig met de handboeken. Ze heeft aan haar ervaringen echter ook een milde blik op de menselijke natuur overgehouden en een doorleefd perspectief op onderwerpen als liefde, moederschap en ouder worden.

De auteur woont afwisselend in Parijs en op het minuscule eiland Groix voor de Bretonse kust (1/8 van Ameland). Op datzelfde eilandje woont ook hoofdpersone Kim die daar met haar vriend Clovis een kiosk beheert. Ze heeft het prima naar haar zin, maar dat verandert als op haar 26ste verjaardag haar grootmoeder, die haar ook heeft opgevoed, uit het leven stapt. Dan wil Kim weten of het echt zo erg is om oud te zijn en vertrekt voor een maand naar de Cote d’Azur om daar als gezelschapsdame te werken voor de rijke, dementerende en excentrieke diva Gilonne de Kerjeant. Daar ontmoet ze ook Gilonnes zoon, de zachtaardige Côme. Net als Kim haar draai begint te vinden, hoort ze dat Côme twee jaar eerder zou zijn overleden. Ongelovig gaat ze ook in deze kwestie op zoek naar antwoorden door te praten met mensen uit Gilonnes omgeving. Ondertussen heeft ze echter ook nog het een en ander te stellen met Clovis.

Dat zijn meer verhaalbordjes dan de auteur afdoende draaiende weet te houden. Zodra Kim op de Cote d’Azur is aangekomen, concentreert het verhaal zich meer en meer op de levensgeschiedenissen van Gilonne en haar zoon. Tussendoor lezen we bovendien het treurige verhaal van een jongetje dat wel heel erg in de verdrukking is geraakt door het wangedrag van zijn ouders en nemen we af en toe een kijkje bij Clovis. Dat is allemaal best interessant, maar heeft als probleem dat het vaak niet over Kim gaat en al zeker niet over haar oma. Vooral Gilonne dringt zich naar de voorgrond, wat overigens wel geheel in overeenstemming is met haar karakter.

Toch wringt dat hier extra omdat Kim ons in de ik-vorm toespreekt, terwijl allerlei andere voorkomende gezichtspunten in de derde persoon zijn geschreven. Op tal van momenten is ze ofwel lijdend voorwerp ofwel een buitenstaander. Iemand die de dingen overkomt of die luistert naar de geschiedenissen van anderen. Daarmee is het uitgerekend Kims verhaal dat de concurrentieslag tussen de verschillende verhaallijnen meestal verliest. Gelukkig trekt dat naar het einde toe aardig bij en is het uiteindelijk wel degelijk Kim die de breuken op een geweldige manier weet te lijmen en die tot conclusies en nieuwe inzichten komt. Maar toch blijft ze, in tegenstelling tot sommige bijpersonages, een matig uitgekristalliseerd karakter dat gemakkelijk kan worden ingewisseld.

Het mag de pret echter maar gedeeltelijk drukken, want de energie en levensvreugde die Lorraine Fouchet in dit boek stopt, maken veel goed. Het charmante menselijke gestuntel dat voorbij komt raakt zeker een snaar en is met flair opgeschreven door een schrijfster die duidelijk veel plezier heeft in haar werk. Als zwierige, zomerse feelgood roman vol leuke details, nostalgische Franse couleur locale en enige diepgang, voldoet De kleuren van het leven dan ook moeiteloos.